molenromp makeover
Gisteren was molenromp De Graankorrel hier voor de deur nog een vervallen, saai rijksmonument. Inmiddels wordt het opgesierd door een staaltje vernieuwende streetart. Wat vindt u daar nou van?
a) dat kan m’n buurmeisje ook
b) moet kunnen
c) lekker weertje hoor
d) daar heb ik geen mening over
e) wat mijn buurman zegt
f) dat was toch allang zo
g) ik vind het geen rijksmonument
h) boeien
i) je moet uitkijken jij, ik pak je nog wel es, ik doe het hoor
vondst van de dag
Lief stoeltje uit de tijd dat nog paardenhaar als vulling werd gebruikt. Of nee: uit de tijd dat er nog ambachtelijk werd gevlochten en gemat! Compleet met originele sporen van houtworm.
– tweede remake under constuction! –
Eind november vorig jaar. Raamexpositie Laat ons zingen van Adri Huisman. In de vensterbank beschilderde liedboeken. Op de voorgrond twee beschilderde amaryllisbollen.
Half januari 2017. Zelfde raamexpositie, zelfde kunstenaar, zelfde amaryllisbollen – maar dan net even anders.
Tot eind januari is een selectie van beschilderde oude liedboeken, beschilderde nieuwe bloembollen, bloemtekeningen in hergebruikte liedboeken en portretten op overgeschilderde kaarten van Adrie Huisman te zien Aan de kade. Het werk is te koop. Interesse? Mail naar atelier@aandekade.info of neem rechtstreeks contact op met de kunstenaar: a3huisman@gmail.com. Laat ons zingen!
Adrie Huisman is behalve kunstenaar ook tenor in het Westlands mannenkoor*. Zijn tuinbouwachtergrond – A3’s atelier staat in een oude kas – vertaalde hij veelal in werk op papier en keramiek. Een selectie van zijn beschilderde liedboeken en bloemtekeningen zijn vanaf eind november te zien Aan de kade. Laat ons zingen!
* kaartjes concert 21 december De Doelen Rotterdam hier verkrijgbaar!
ontbijt: banaan-smoothie
lunch: puree met gesmolten kaas
diner: soep met pannenkoeken
tussendoor: geschilde partjes appel; havermoutpap
Wie mooi wil zijn moet pijn leiden – quote tandarts ter plaatse. Maar ook: Niets is wat het lijkt. Want niet ijdelheid, niet het streven naar perfectie dreef mij naar een tandcentrum in ‘Almere of all places‘ – quote zowat iedereen die ervan hoorde -, maar het streven om mezelf te kunnen zijn. Inclusief bijbehorend karakteristiek imperfect tandbeeld. Want nu alweer zo’n jaar of tien loop ik met kunsttanden in mijn mond die in de verste verte niet lijken. Mooi, degelijk, hoogwaardig materiaal met een luxe uitstraling. Als een veel te grote rood-wit-blauwe vlag op een speels meanderend modderschuitje dus. Die ene forse hoektand herken ik weliswaar van een heel leuke collega-levenskunstenaar, maar ik – ben – haar – niet. En ik voel veel eerder verwantschap met rafelige randfiguren dan met gladgestreken welgestelden. Niet hoe het heurt geeft mij voldoening, maar trouw blijven aan mezelf. Coûte que coûte.
Kan niet ligt op het kerkhof, Wil niet ligt ernaast, en Een doodshemd heeft geen zakken. Zodat ik nu een week of wat mijn tijdelijke tanden niet in verleidelijke appels zetten kan – en mijn opgezette tandvlees sowieso even geen stevige kost verdraagt. Maar ooit lig ik in een hergebruikkist mijn imperfecte, karakteristieke zelf te zijn. Weliswaar met op elkaar gelijmde lippen (of hoe doen ze zoiets eigenlijk?) maar dat doet er niet toe, want uiteindelijk gaat en ging het toch vooral om iemands innerlijk – ja, je innerlijke gemoedsrust wel te verstaan! Ergo conclusio: Leef en sterf vooral in vrede met jezelf – vrij naar Confucius. Amen. (Buon appetito!)
Wie op internet ‘zonnegroet’ intikt vindt vele variaties. En tijdens Ashtanga yogales moet je je tenen spitsen, terwijl je voeten bij een Sivananda uitvoering van dezelfde asana juist ontspannen horen te zijn. Dergelijke tegenstellingen vind ik wel eens demotiverend. Maar dan bedenk ik me dat ik tenslotte niet naar yogaschool ga om de waarheid en niets dan de waarheid te leren. Dat ik juist een abonnementje nam om het hele aanbod te onderzoeken. Ervan meepakken wat bij me past, daar thuis zelf mee aan de slag gaan – en wat niet werkt weglaten.
nieuw werk in wording – a suivre
Aan de kade 