Hier in huis vind je geen eethoek, geen tv, en ook geen laminaat op de vloer. Met een rolstoeler in huis heb je nu eenmaal andere woonwensen en prioriteiten. Ork, ork, ork, soep eet je: op de bank of zo, en nieuws kijk je op je laptop. Onlangs keek ik voor de grap ook eens naar Gort. Vanuit zijn wijnchateau ging hij juist kijkersvragen beantwoorden. Een daarvan kwam van ‘Don en Petra’. Nou ken ik toevallig ook een Don en Petra, met – the odds! – dezelfde familienaam en al. Diezelfde week herkende ik in een mantelzorg-docu ook al de moeder van een oude bekende van eerder genoemde rolstoeler, en iemand waarmee ik zelf ooit bevriend was kwam voorbij in een teaser van First Dates. Er was inderdaad een gemene deler, maar die deel ik niet met u. Dat is persoonlijk, zoals dromen alleen voor de dromer zelf betekenis hebben. ‘Drie keer is scheepsrecht’, laten we het daar op houden.
Voor de tweedehandsmuziekwinkel met onhandig hoge drempel zat een medewerker te roken. Of hij toevallig uit z’n hoofd wist of er een exemplaar was van de cd waarnaar ik zocht. Dat wist hij niet. Achter hem aan lopend naar het juiste schap kwam de achtergrondmuziek bij iedere stap duidelijker binnen. Hoe hij het noemde heb ik niet onthouden, maar ‘stom toeval’ was dat in ieder geval niet. Voor mij blijft het keer op keer gewoonweg heel mooi en bijzonder.
but some of us are looking at the stars (2014)
Aan de kade 