Lef

De dame die terloops opmerkte dat er al olijven- en vijgenbomen tot in Noord Europa groeien is niet bang om geoordeeld te worden, maakte ik uit haar ontspannen motoriek en lichaamshouding onder haar, hoe heet zo’n ding ook al weer op.

Het meervoud van lef is leven.

Dat er steeds meer tekenen van het einde der tijden zichtbaar worden had ze eerder, ruim voor corona, in vergelijkbare outfit, in dezelfde hippe winkel ook al aangekaart. Toen de verkrampte reactie van de uitbaatster me al net zo verwonderde. Kennelijk triggerde het onderwerp bij mijn generatiegenote oud zeer, verdekt opgesteld achter een beschermende muur van klantvriendelijkheid? Ooit moet welke religie dan ook haar wezenlijk hebben miskend. Zoiets was wel duidelijk. 

Eerlijk gezegd zou ik me best bevoorrecht voelen als ik dat in de lucht hangende laatste mega-oordeel blijk te mogen meemaken. Alleen haal ik het vermoedelijk voor geen meter. Voor een sterveling is tijdsbeleving veel te subjectief om ook maar enigszins realistisch te zijn.

Trouwens: is die flitsfilm van je leven op het moment dat je je allerlaatste adem uitblaast, in wezen niet gewoon al de micro-versie ervan?

 

 

Rupsje Nooitgenoeg?

Over egocentrisch gesproken: als een dreumes zichzelf als middelpunt van het universum ervaart, vertedert dat doorgaans nog. Het is tenslotte maar een fase. Met voldoende vallen en opstaan zal zich snel een zekere mate van invoelingsvermogen ontwikkelen en daarmee het geweten.

Wie de ontwikkeling van de mensheid kan terugzien in de ontwikkeling van een individu – van bekieuwde embryo tot amechtige grijsaard – kan dat ook omdraaien en om het even welke microkosmos in de macrokosmos van het immer uitdijende heelal herkennen.

En met een beetje voorstellingsvermogen zou je, uitgaande van een celmodel, kunnen inzien dat, hoewel iedere individuele moleculenneus weliswaar gericht is op – en niet te vergeten: bestaat bij de gratie van – één en dezelfde kern, er ook steeds neuzen op het membraan lijnrecht tegenover elkaar staan om de boel in evenwicht te houden.

Macht smaakt naar meer, leert ons de realiteit. Net zo lang tot een zwart gat alles en iedereen opslokt?