Nog tot en met woensdag 28 december kan er door de lokale jeugd vanaf tien uur ’s ochtends gratis worden geschaats op het Heemraadsplein. Voor de liefhebber is er koek en zopie en non stop hippe kerstmuziek. Deze tijdelijke ijsbaan is een buurtinitiatief voor Middelland maar toegankelijk voor alle leuke mensen.
IJspret op het Heemraadsplein is een samenwerking van wmo radar, het Buurtverbeterplan Pupillenbuurt en Huize Middelland, met steun van de Gemeente Rotterdam en Cultuur Concreet.
Veel van onze buren doen het al jaren maar mij lijkt het niets: voor even van huis ruilen. Zij komen voor bijna nop op de meest uiteenlopende plekken, terwijl achterblijvers op de dijk kennis maken met een rijk palet tijdelijke buren. Één familie krijg ik nooit meer uit mijn hoofd.
Er zou een bruiloft plaatsvinden, bleek op het allerlaatste moment. Het onvoorziene feestgedruis – waar wij ons stiekem al erg op verheugden – bleef echter uit. Uiteindelijk bestond de enige reuring dat weekend uit een volledig in het wit geklede, steenkolenduits brabbelende oude heks op zoek naar iets dat nog het meest klonk als ‘molen’; gevolgd door twee duistere types in pak, met wat een eigenaardig verzwaard, opgerold vloerkleed leek tussen hen in.
Die ‘Müll’ zal never nooit niet door de klep van de ondergrondse containers naast molenromp De Graankorrel hebben gepast, bedacht ik me later pas, toen de optie van een tragisch afgelopen, niet meer voltrokken uithuwelijking zachtjes begon te dagen. Arm kind.
Morgen gaan wij voor het eerst toch ook maar eens in iemand anders haar/zijn/hun huis vakantie vieren. In haar/zijn/hun bedden slapen en op haar/zijn/hun wc zitten. We hoeven niet ver te reizen, dus als het niet bevalt zijn we zo weer terug. En alle voorzieningen die we nodig hebben zijn nog aanwezig ook!
Dus als je ons volgende week weeral met een verse bos bloemen ziet lopen, dan zijn dat vakantiebloemen. Of ons gewoon in de lokale supermarkt spot: we doen er onze vakantieboodschappen. Voor luchtige vakantiepraatjes blijf je de komende zeven dagen bij ons helemaal aan het goede adres. Maar bespaar ons je zielige verhalen en stel zakelijke voorstellen nog eventjes uit. Maandag 8 august zijn we weer bereikbaar. Moet lukken, toch?
– Bedankt/Danke/Ευγαριστο/Grazie/Merci/شكرا/Teşekkürler/Thanks/Toda –
Hoe oud haar zus was, vroeg ik geïnteresseerd. Want wanneer omstanders met me delen dat zij ook iemand kennen in een rolstoel ben ik vooral benieuwd naar de leeftijd van hun kwijlende buur, kennis, ver familielid of kind. Naar hoe oud anderen met een zware handicap, al dan niet thuiswonend, worden of toch nog geworden zijn. Haar zus bleek 31. Dat is bijna drie jaar jonger dan de aanleiding van haar ontboezeming dus! Dat gezegd hebbende bleek haar verwant – nee wacht – al 61 jaar ‘ook zo’ te zijn als mijn gekke geluiden makende, niet voor rede vatbare volwassen zorgenkind. En in een gebouw te liggen. Daarna zwegen we een poosje. In gedachten naar een onbestemd uitzicht turend.
Als de voorspelling dat mijn zoon niet ouder dan een jaar of vijf, zes, hooguit tien, wie weet zelfs nog twaalf jaar zou kunnen worden inderdaad was uitgekomen, was ik nu mogelijk degene die haar verhaal aan wildvreemden kwijt wilde. Aan onmiskenbare medestanders aan de zijlijn van het maatschappelijke speelveld. Die begrijpen het tenminste. Kennen dat ondefinieerbare gevoel van levend verlies door en door.
foto Marilou de Poorter
Het houdt me al jarenlang bezig en nu denk ik de code te hebben gekraakt! Een methode om eenvoudig twee tegenpolen, twee zijdes van dezelfde medaille, op normen en waarde te kunnen rangschikken. De plussen bij de plussen en de minnen bij de minnen. Moreel versus immoreel. Dat mag best. In het besef dat tegelijkertijd niets is wat het lijkt. En dat het goede niet kan bestaan zonder kwade krachten.
Maar goed. Laat ik beginnen met voorbeelden uit de monetaire wereld. Dan heb ik meteen ieders onverdeelde aandacht. Geld spreekt overal wel tot de verbeelding en biedt alleen daardoor al stof tot nadenken. Neem spaarzaamheid versus gierigheid. Of vrijgevigheid versus verkwisting. Waarom is de ene kant van de penning iets positiefs en wordt de andere als naar, negatief ervaren?
En dan nu de truc! Wat niet combineert, klopt niet. Is afbrekend. Wat wel samengaat is juist opbouwend. Vrijgevigheid is prima te verenigen met spaarzaamheid, het vraagt hooguit wat flexibiliteit. Verkwisting en gierigheid daarentegen zijn twee uitersten die tot het einde der tijden elkaars bloed wel kunnen drinken. Die worden het nooit eens. – Of er moet flink wat drank in het spel zijn. Zoals tijdens carnaval. Maar dat zijn eerder incidentele uitzonderingen die welke regel dan ook juist bevestigen.
Het ene verbindt, het andere polariseert. Verdeel en heers versus deel en vermenigvuldig – weer twee verwante maar tegengestelde zijden van een en dezelfde munt.
Of liegen versus fantaseren – een fantast creërt iets met leugens, een kunstenaar met verbeeldingskracht. Lasterpraat versus relativerende humor – of ironie. Manipulatie versus inspiratie. Sluw versus schrander. Goed van vertrouwen versus goedgelovig. Naïef versus open minded. Integer versus dociel. Fake versus diplomatiek. Niet in de pas lopen versus aandacht claimen. Een standaard sollicitatiebrief insturen versus een persoonlijk gekleurde verhaal uitdragen.
Wauw, nieuwe voorbeelden zoeken is bijna zo verslavend als sudoku’s oplossen en tweets de wereld in slingeren!
Koppig versus standvastig. Angstig versus alert. Argwaan versus waakzaam. Onbuigzaam versus met karakter. Streng versus star. Flexibel versus slap. Sloom versus kalm. Verbolgen versus furieus. – Niet per se in volgorde van enig belang.
In 2020 valt er best veel te vieren. Dat Holland werd afgeschaft bijvoorbeeld. Of dat het Zomercarnaval al 35 jaar door de binnenstad paradeert (not!). Of de marathon voor de 40ste keer in Rotterdam wordt gelopen. En Ahoy dit jaar het 65ste Eurovision Songfestival mag huisvesten, ook nogal een mijlpaal natuurlijk. Terwijl ansichtkaartenwebsite Groetjes uit Delfshaven! van kunstenmakerij / atelier Aan de kade haar eerste jubileumjaar afturft. En deze hele zomer lang in het teken van de Pelgrim Vaders zal staan: 400 jaar geleden vertrokken die naar de andere kant van de oceaan vanaf de Voorhaven in historisch Delfshaven. Voorgoed. De gebiedscommisie heeft het er maar druk mee.
ansichtkaart groetjes uit Delfshaven €1,95
ansichtkaart groeten uit Delfshaven €1,95
Ansichtkaarten zijn te koop bij Lil’Delfshaven, An-Dijvie, de molenwinkel van Delfshaven, kunstenmakerij / atelier Aan de kade en via ansichtkaartenwebsite Groetjes uit Delfshaven.
Als je vroeger ziek was moest je ‘het bed houden’. Dat was doodnormaal. Je verveelde je stierlijk, maar zonder smartphone deed je dat destijds natuurlijk toch wel. Alleen besefte je toen nog niet wat je allemaal moest missen. Op een van die saaie dagen die ik met de een of andere kinderziekte in bed moest doorbrengen kreeg ik een pakje gekleurde vouwblaadjes en een potje van die witte kinderlijm cadeau, met aan de binnenkant van het deksel – heel fascinerend – een kwastje. Daarmee produceerde ik stapels en stapels envelopjes voor mijn moeder. Zo dacht ik mezelf in ieder geval nog nuttig te maken. Zij vond het vooral hilarisch. En kennelijk ook zorgelijk: de huisarts – die in die tijd vanzelfsprekend op huisbezoek kwam – werd althans verzocht zich in één moeite door ook even over mijn psychische gesteldheid uit te spreken. De goede man was wijs en adviseerde me warm van de resterende velletjes fijn iets voor mezelf te knutselen. Gek eigenlijk, hoe zoiets subtiels van zo lang her, je toch nog zo goed kan bijblijven.
In de jaren daarna werd je steeds sneller op school terugverwacht na een fikse verkoudheid of griep. En voor verveling had ik door alle in mijn kop over elkaar heen buitelende plannen en ideeën – alles is ook zo leuk – naast mijn vervolgstudie gewoonweg geen tijd. Tijdgebrek is door de keuzes die ik in mijn leven maakte sowieso een constante factor gebleven. Momenteel zoek ik bijvoorbeeld bijpassende enveloppen voor een onhandig formaat kaarten: onbegonnen werk. Want dat – een mooie envelop – is kennelijk wat mensen verwachten bij een unieke, handgemaakte en genummerde kaart van €6,95. Maar goed, ‘mooi’ is ook maar relatief natuurlijk. Zelf houd ik bijvoorbeeld erg van hergebruikte materialen. Dus terwijl ik nu wacht tot de -lijst voor plekhuur bij cadeauwinkel Voorlopig (tergend slow) slinkt, plak ik van een (in An-Dijvie’s ‘gratis boeken’-kastje gevonden!) verregende antieke Bosatlas mooie zakjes, met authentieke vochtvlekken op het broze, rustiek vergeelde papier. Net als knippen, nummeren, en signeren pakt vouwen en plakken in serie eigenlijk best rustgevend voor me uit. Deze nuttige bijwerking van iets met aandacht herhalen maakt het dan ook veel minder een k***e-klusje op mijn to-do-lijst dat af moet; ik kijk er zelfs naar uit er tijd voor te vinden – of te maken, want altijd zoveel te doen en zo weinig speelruimte. Er zitten gewoon nog steeds te weinig uren in een dag en te weinig dagen in een week – een teken dat iemand zich niet in slaap heeft laten sussen. Laat staan dat er ergens een 13de maand op me zou liggen wachten. 
Nu gratis handgeplakt zakje bij aankoop genummerde kaart. Zolang de voorraad strekt – bij An-dijvie, Lil’Delfshaven en Aan de kade.
Opgedragen aan Simone v. M.
Vlogger en binnevaartinfluencer Liana Engibarjan poseerde op 1 april uitdagend in een overall met panterprint en roze epauletten, maar in Delfshaven hadden we de primeur van een historische tunnel die café de Ooievaar met café de Oude Sluis zou verbinden – aldus de Havenloods. Ook Volkskrant columnist van Amerongen houdt wel van een lolletje, las ik. Of ben ik gek, als ik in zijn bijdrage een ingrediëntenmix van recente posts hier meen te herkennen? Daarover heeft Confucius vast ook iets inspirerends gezegd.
Toen er op linkedin weer eens een onbekende kerel wilde connecten – soms lijkt het gvD*) wel een datingsite – sloeg mijn ergernis onverwacht om in een ontladende lachbui. Niet dat columns schrijven voor de Volkskrant en HP/De Tijd nou zo ontzettend lollig is. Ik wou dat ik het op mijn cv mocht zetten! Zeg nou zelf. Maar het was zo lekker de serieuze zakenboel ontregelend. Zo’n netwerkverzoek zie je als oud redacteur van een verenigingsblad en kortstondig onbezoldigd medewerker van een niche glossy dus echt niet aankomen. Het is gewoon niet logisch en dat maakt het juist zo leuk, zo ontzettend grappig – hoewel niet iedereen de humor ervan inzag, wat me, op een heel andere manier, ook nogal bevreemde en tegelijkertijd evengoed niet, want dát had ik goedbeschouwd nou juist weer wel kunnen verwachten. Net als die vileine opmerking van een buurvrouw dat ik zeker wel blij was dat ik een nieuwe trap ‘kreeg’ ook niet bepaald een oud patroon doorbrak. Of die ziedende reactie – de stoom sloeg zowat uit mijn telefoon – nadat ik beleefd weigerde het interne probleem van een zorgorganisatie als externe partner onbezoldigd op te pakken en tot een goed einde te brengen. In alle gevallen doe je er eigenlijk het best aan je niet te verzetten. Go with the flow – al was het maar de Delfshavense Schie – en nieuwsgierig alert afwachten waar je wordt heengevoerd levert altijd wel ergens, op een onvoorzien moment winst op. Daar kun je vergif op innemen.
*) grote vriendelijke Deus
Aan de kade 