Chef-corona

‘Doe maar niet’, zei ik zonder enige aarzeling. ‘In verband met corona, je weet toch?’ De vrolijke voorbijganger bedoelde het heus goed. En oké, we stonden daar in de frisse buitenlucht. Maar deze buitenstaander bracht zijn gezicht wel héél dicht bij dat van m’n – totaal in zijn muziek opgaande – rolstoeler. Hem daarbij kameraadschappelijk vastpakkend. Jolig aan zijn arm schuddend.
Mijn zoon reageerde niet. Nergens op. Die heeft niet altijd zin in een gezellig praatje. En weglopen is voor hem dan geen optie.

‘Corona? Ik ben chef-kok, dan heb je toch zeker geen corona!’. Dat wist ik natuurlijk niet. ‘Misschien word ik dan ook maar chef-kok’, riep ik hem nog vredelievend na.

Let it snow, let it snow, let it snow

Tadaa: de astronomische winter is begonnen en de kerstster al bijna in zicht!

Maar zolang er buiten nog geen dik pak sneeuw ligt, en de coronapandemie onze agenda’s nog bepaalt zolang nog niemand al een prikbewijs heeft, kun je met je tweedeleven Wheelblades best binnen alvast wat oefenen door voor je moeder vloeren te boenen.

Let it snow, let it snow, let it snow!

Vaccin-ja-tie, vaccin-nee-tie

Soms neem je de bekende, kortste weg, dat is alleen maar menselijk. Maar op deze mooie decembermiddag liepen we voor de frisse verandering de toeristische route naar overal en nergens.
In een smal straatje onderweg terug naar huis manoeuvreerde ik voor de zekerheid met een zo ruim mogelijke boog om een groepje volwassenen aan de glühwein. Die ‘vaccinjatie’ uit hun stemmige coronaconversatie hebben we allebei nog niet gehad.

Deze slideshow vereist JavaScript.

En God schiep de mondkapjes en de vaccins, en zag dat het goed was

Dat we allebei vannacht geen oog dicht deden kwam niet door het grote mysterie van ons anonieme kerstpakket – en al helemaal niet door übersmoes corona – maar door een onverklaarbaar geluid. Een bromtoon van, tja, ‘ergens’ binnenin ons jaren 30-pand, met inmiddels een dusdanig volume dat het met geen mogelijkheid meer valt te negeren. We deden hiernaar in het tijdperk voor corona al uitgebreid onderzoek. En even leek onze kwelling zelfs voorgoed te zijn verdwenen: die eerste onrustige weken na de covidpandemie-aftrap gaf het me nog weldadige hoop dat we in ieder geval ziek konden worden in alle nachtelijke rust. En afgelopen snikhete zomer was ik dolblij geweest dat het ’s nachts tenminste wel heerlijk stil was in huis. Dat we niet ook nog hoefden te dealen met onontkoombaar omgevingsgeluid was werkelijk een zegen. Zo niet een wonder!

Maar ergens in het najaar werd het mechanisch zeurende gebrom zonder enige moeite toch weer waarneembaar. Om in de daaropvolgende weken en maanden, zoals al was te verwachten, geleidelijk in volume toe te nemen en onze aandacht steeds meer op te eisen. Mij leek het heel wel mogelijk dat het gebouw hier pal tegenover in het voorjaar voor de zekerheid de mechanische afzuiging tijdelijk had stilgezet, maar het risico op verspreiding door de lucht nu wel weer aandurfde – of dat door coronamoeheid voor lief nam. Wat het geluidmysterie dan misschien niet zou oplossen, maar toch zou kunnen verklaren. En dat is ook goud waard. Een buurtbewoner die er als vrijwilliger een vinger aan de pols houdt kon deze these alleen niet beamen. En tot voor kort was de ‘zeer aanwezige’ toontrilling weliswaar nachtrust verstorend, maar viel er met wat wilskracht eigenlijk best mee te leven.

Tot nu toe alles dus best koek en ei. Vandaag lijk ik echter wel een zombie en mijn geweldige zoon een tikkende tijdbom, mét kort lontje. Liet ik mijn sleutels in de voordeur zitten en kon ik mijn naam niet meer leesbaar schrijven. Mede daardoor bleef het bij één handgeschreven kerstkaartje. Dat hier aan de deur werd afgehaald – en niet eens vanwege dat vermaledijde virus maar door een mooi staaltje toeval, een speling van het lot of anders gewoon de voorzienigheid.

Dat we, door ervaring wijs (en grijs), momenteel zeker weten dat dit volume zo’n beetje het maximaal bereikbare aan decibels is én dat ongrijpbaar geluid nog (weken en) wekenlang onze nachtrust zal verknallen voordat het op miraculeuze wijze in het niets opgelost, is wat me nu toch de nodige houvast geeft en hoop. Ooit houdt het op. Samen zullen we dit doorstaan! Maar als ik mocht kiezen, had ik liever de duidelijkheid die een harde lockdown biedt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

zwaai van de dag

Funshoppen nu even verboden… Windowshoppen nog steeds toegestaan!

Groeten uit Delfshaven™ nu nog beter in the picture met catchy presentatiemolen. Gaat dat zien!*)

windowshoppen: Groeten uit Delfshaven!™

 

*) etalage: Jan Kruijffstraat 47B Delfshaven

Alweer een inclusieve ansichtkaart!

Er is alwéér een nieuwe ansichtkaartgroet uit Delfshaven beschikbaar! Dit maal coronaproof én met een minder valide medemens in beeld.

De gemondmaskerde man links wordt nog gezocht. Wie zichzelf herkent wordt vriendelijk verzocht zich te melden op tovertunnel@delfshavenopdekaart.nl. Een gratis setje ansichten ligt al voor u klaar!

ansichtkaartgroeten uit Delfshaven-kaart €1,95 p.st.

Nu verkrijgbaar bij An-Dijvie en kunstemakerij / atelier Aan de kade.

Lourdes sur le Schie™

Groetjes uit pelgrimsoord Delfshaven™!

Onlangs spotte ik in de Tovertunnel van Delfshaven dit typische tafereeltje.
Ik bedoel: zou het echt, echt, écht werken?
Is het maar een hoax of toch de toekomst?
Bedevaartsoord Delfshaven – Mekka aan de Maas™.
Mwah. Ik zie er wel brood in.

Laat die pelgrims maar komen!

In your face

Ons microleven in tijden van corona valt me tot nog toe alles behalve tegen. Een heftige koortslip drukte me desondanks wel weer even genadeloos met m’n neus op de nuchtere feiten: ’s zoons afweer is aangetast en dat maakt hem al zijn hele leven vatbaar voor van alles en nog wat. Mede daardoor is hij inmiddels alvast maar met prepensioen. Sowieso scheelt het een hoop zorgsectorenstress – waarmee ik de lezer hier nu verder niet zal vermoeien – en dat is juist gunstig voor iemands afweer. Mooi meegenomen, toch?

Mondkapjes dragen we pas als dat wordt verplicht. Want pas als iedereen zijn omgeving zou beschermen door zijn eigen virus goed dicht bij zichzelf te houden, lijkt het me ook echt wat toevoegen.

Dat is te zeggen: zolang zo’n mondmasker dan niet impulsief even wordt afgedaan om hygiënisch te kunnen niesen natuurlijk – zoals beschreven in een ooggetuigenverslag vanuit Berlijn, waar ze al wat langer, en op meer plaatsen verplicht zijn.

Maar voorlopig lijken we hier Aan de kade de coronadans nog netjes te ontspringen. Ondanks op ongepaste afstand op ons afgevuurde aerosolen van loze spuugdreigementen – ‘Ik doe het hoor!’ – en al.

Coronastress zou voor het grootste deel voortkomen uit die altijd sluimerend aanwezige oervraag: ‘Wat ben ik nog waard, wanneer alles waarop ik – m’n imago – bouwde, onaangekondigd maar onafwendbaar ineenstort’, las ik althans ergens in een coronacolumn. Je zou voorbereid willen zijn op dat allerlaatste oordeel, als vluchten echt niet meer kan.

Wat een wereld. Wat mooie nieuwe wereldordekansen.