Zelfspotprent

Dat humor helpt relativeren en dat – tegen wil en dank – in de lach schieten helpt ontspannen, is een voldongen feit waar niet iedereen mee lijkt te kunnen dealen. Het leven moet, coute que coute, voor deze, vermoedelijk verminderd vrijgevochten zielen per se serieus genomen worden. Iets met controledrang en angst voor het onbekende? Moeite met groeien? 

‘Recht is recht en krom is krom! – en moet tot in de eeuwigheid zo blijven.’ De verkapte angst druipt er vanaf en raakt bijna een gevoelige compassiesnaar.

Om, eindeloos herhaalde, bezwerende toverspreuken te kunnen ontmaskeren moet je kennelijk zelf eerst heel veel mooipraterij, manipulatie, misleiding, gestook, laster en list en bedrog met succes hebben doorstaan – was dat niet een wet van Meden en Perzen? Wat verkondigde Confucius in 500 voor Christus ook alweer? O, ja: ‘Iemands gevoel voor humor is een afspiegeling van zijn inzicht in het leven’. – En what doesn’t kill you (tegenwerking, hoon, bedrog) makes you stronger. Je weet toch.

stilleven met lichtpijpje, fossiele schelp, ingestraald water en goudreinet – what doesn’t kill you makers you stronger, je weet toch

Komt tijd, komt raadgevend referendum

Die 2 stembiljetten op de mat waren hooguit komisch toevallig uitgerekend de morgen voorafgaand aan de Amerikaanse horrorpresidentsverkiezingen bezorgd, natuurlijk. Van kwade opzet – zoals die keren dat de benzineleiding onder mijn auto werd gesaboteerd – was ongetwijfeld absoluut geen sprake. Toch is het opmerkelijk te noemen dat we 30 november in Rotterdam ook uit 2 moeilijk liggende mogelijkheden mogen kiezen. Want ofwel je bent tegen een woonplan dat minder koopkrachtige mede-stadsbewoners hun betaalbare woningen uit jaagt, ofwel je bent vóór het gemeentelijke streven om Rotterdam weer groo(t)s te maken. Uh, hoezo werkt een raadgevend referendum niet polariserend?

De laatste keer dat ik mijn stem uitbracht ging ik, ondanks de nog na-ebbende kater van de verkiezingen dáár weer voor – toen mijn slimmigheid het beoogde effect helaas niet heeft helpen bereiken – toch weer ‘strategisch’ stemmen. Liet ik me met andere woorden toch weer niet leiden door mijn politieke voorkeur, maar door andermans prognoses voor de meest waarschijnlijke uitkomst. Dom! Vergelijkbare pretentieuze peilingen kleurden wellicht eveneens de Amerikaanse twijfelende kiezer veel meer dan haar achteraf lief was? Zo van: als zij toch gaat winnen, kan ik het mezelf best gunnen om mijn ongenoegen dan in ieder geval op zijn minst wel stiekem te uiten door, veilig in het verborgene, op hem te stemmen? In mijn eigen woonomgeving verbaas ik me althans nogal over onvermoed opborrelende onderbuikgevoelens. En nee, dan refereer ik niet per se aan een ‘spontaan’ lekkende benzineleiding, eerdaags na uitvoerige media-aandacht voor een inspirerende heldendaad.