koffietijdvaartuig van de dag

Nog maar net door een verre buur erop geattendeerd dat het ‘koffietijd’ was (hij in de tuin zittend, ik in mijn huisvlijtige bootje langspeddelend), dient zich de gelegenheid al aan om deze goede kennis meteen in de praktijk te brengen!

Op bezoek bij Kettie en Loek

Met je kersverse aspirant schipper diploma voor het eerst op een binnenvaartschip met twee volstrekt onbekende gepokt en gemazelde bemanningsleden meevaren en de hele reis naar de Maasvlakte en weer terug naar Delfshaven lang volledig van de rest van de wereld zijn afgesneden, geeft een dame van zekere leeftijd toch onzekerheden die vooraf niet helemaal konden worden bevroed. Maar het ging eenmaal aan boord eigenlijk meteen goed: de stuurhut stond niet blauw van de rook, er was in de wijde omgeving geen krat bier te bekennen en de heren Lodder en De Bruin bleken gezegend met een quasi vilein gevoel voor humor dat je scherp en alert houdt. Eenmaal in de buurt van het Quarantaineterrein ten westen van Heyplaat viel alle onnodige spanning dan definitief van me af. Want zeg nou zelf, als je dezelfde vrienden hebt zit je toch per definitie goed?

havenmond Heysehaven vanaf Quarantaine strandje – acryl op doek – 30 x 50 cm (2002)

In aanloop naar het Quarantaine Kunst Fest 1 september ging ik vandaag – terug van lang weggeweest – op bezoek bij Kettie en Loek. Alsof het gisteren was, maar dan met hier en daar meer lijntjes.

Quarantaine Qunstfeest

Kort na Koningsdag scoorde ik alwéér een mooie kist! Deze rook naar eeuwenoud stof en olieverf. Of misschien was het toch die typische geur van gasolie, dat spul waarmee een binnenvaartschipper de generator laat draaien en waardoor de motoren hun werk kunnen doen – zodat het hele gevaarte met één tikje tegen een joystickje van z’n plek komt. Maar dat is voor een simpele lichtmatroos op sabbatical wellicht wishful thinking? In ieder geval was het een zaterdag toen ik me die wannabe scheepskist in gedachten al toe-eigende. Maar ik was te moe geweest om het hebbeding waar onderweg naar huis mijn oog op viel meteen ook op te halen. De volgende morgen om 7 uur stond ik wel te popelen. Net als mijn EMB-zoon. Alleen dan met een heel andere doel voor ogen: natje, droogje – the works.

Om een lang verhaal kort te maken: verstopt in het groen achter een elektriciteitshuisje stond het onhandig grote gevaarte een uurtje of wat later nog steeds geduldig op me te wachten. Het riep nog net niet mijn naam. Alleen zachtjes doch dwingend: ‘Neem me mee….’

Ken je dat? Dat er bij de bakker een glimmend koffiebroodje naar je ligt te lonken? Een hele taart? Of erger: een compleet kunstwerk, als je net lekker zit te dineren bij Brazzo? Een kunstverzamelaar ontkwam er (tot twee keer toe zelfs!) niet aan. Mijn werk moest en zou met haar mee naar huis. En daar hangt het dan:

mevrouw M. bij – een deel van – haar kunstverzameling (met links onder en boven in het midden twee werken van mij)

In 2002 maakte ik een serie landschapsdoeken tijdens een kort verblijf als expat artist op het voormalige Quarantaineterrein van Rotterdam, even ten westen van Heyplaat. En Stichting Lawine organiseert er na de zomervakantie anno nu een bruisend Kunst Fest!

Zondag 1 september van 11:00 – 18:00 uur, om precies te zijn.

De toegang is gratis en er is van alles te zien, beleven én proeven in deze groene oase tussen muren van zeecontainers langs de Nieuwe Maas.

Quarantaineweg 1 is goed bereikbaar met waterbus en fiets.