Ongeveer een jaar geleden werd de website www.groetjesuitdelfshaven.nl op actief gezet. Het assortiment ansichtkaarten over de oer-originele thuishaven van kunstenmakerij / atelier Aan de kade is inmiddels flink uitgebreid. Maar met deze allereerste is het allemaal begonnen.
klein A5 formaat kaart inc. envelop €3,95 – alleen afhalen / thuisbezorgd
Nog t/m 29 februari te zien en te koop Aan de kade:
14 van 30 handbewerkte en genummerde ansichtkaarten van Delfshaven-hotspot molenromp De Graankorrel (1716) hier pal voor de deur.
€2,95 per stuk, 3 voor €8. Op is op!
6 van 30 limited edition ansichtkaarten Groetjes uit Delfshaven! – €2,95 p.st. / 3 voor €8
Als je vroeger ziek was moest je ‘het bed houden’. Dat was doodnormaal. Je verveelde je stierlijk, maar zonder smartphone deed je dat destijds natuurlijk toch wel. Alleen besefte je toen nog niet wat je allemaal moest missen. Op een van die saaie dagen die ik met de een of andere kinderziekte in bed moest doorbrengen kreeg ik een pakje gekleurde vouwblaadjes en een potje van die witte kinderlijm cadeau, met aan de binnenkant van het deksel – heel fascinerend – een kwastje. Daarmee produceerde ik stapels en stapels envelopjes voor mijn moeder. Zo dacht ik mezelf in ieder geval nog nuttig te maken. Zij vond het vooral hilarisch. En kennelijk ook zorgelijk: de huisarts – die in die tijd vanzelfsprekend op huisbezoek kwam – werd althans verzocht zich in één moeite door ook even over mijn psychische gesteldheid uit te spreken. De goede man was wijs en adviseerde me warm van de resterende velletjes fijn iets voor mezelf te knutselen. Gek eigenlijk, hoe zoiets subtiels van zo lang her, je toch nog zo goed kan bijblijven.
In de jaren daarna werd je steeds sneller op school terugverwacht na een fikse verkoudheid of griep. En voor verveling had ik door alle in mijn kop over elkaar heen buitelende plannen en ideeën – alles is ook zo leuk – naast mijn vervolgstudie gewoonweg geen tijd. Tijdgebrek is door de keuzes die ik in mijn leven maakte sowieso een constante factor gebleven. Momenteel zoek ik bijvoorbeeld bijpassende enveloppen voor een onhandig formaat kaarten: onbegonnen werk. Want dat – een mooie envelop – is kennelijk wat mensen verwachten bij een unieke, handgemaakte en genummerde kaart van €6,95. Maar goed, ‘mooi’ is ook maar relatief natuurlijk. Zelf houd ik bijvoorbeeld erg van hergebruikte materialen. Dus terwijl ik nu wacht tot de -lijst voor plekhuur bij cadeauwinkel Voorlopig (tergend slow) slinkt, plak ik van een (in An-Dijvie’s ‘gratis boeken’-kastje gevonden!) verregende antieke Bosatlas mooie zakjes, met authentieke vochtvlekken op het broze, rustiek vergeelde papier. Net als knippen, nummeren, en signeren pakt vouwen en plakken in serie eigenlijk best rustgevend voor me uit. Deze nuttige bijwerking van iets met aandacht herhalen maakt het dan ook veel minder een k***e-klusje op mijn to-do-lijst dat af moet; ik kijk er zelfs naar uit er tijd voor te vinden – of te maken, want altijd zoveel te doen en zo weinig speelruimte. Er zitten gewoon nog steeds te weinig uren in een dag en te weinig dagen in een week – een teken dat iemand zich niet in slaap heeft laten sussen. Laat staan dat er ergens een 13de maand op me zou liggen wachten. 
Nu gratis handgeplakt zakje bij aankoop genummerde kaart. Zolang de voorraad strekt – bij An-dijvie, Lil’Delfshaven en Aan de kade.
Opgedragen aan Simone v. M.
Het is er weer: de enige echte kimchi À la kade! Dit keer met venkel en rettich. Van een vorige batch – met dragon als extra smaakmaker – is het allerlaatste potje na een jaar in de koelkast nog steeds waarlijk verrukkelijk. Ook zo benieuwd hoe straks die Koreaanse kimchi met Hollandse kool en knolselderij uitpakt?
Tja, gewoon de troep van anderen opruimen is niet voor iedereen een logische gedachtegang. Commentaar van oude rotten in het vak dat dit fantastische initiatief ‘geen zin’ zou hebben lijkt me dan ook vooral ingegeven door kinderachtige kinnesinne.
De laatste keer dat ik de voorraadkast uitmestte was toen ik op zoek ging naar het reiswaterkokertje voor in onze hut op de ferry naar Newcastle: mini-cruise here we come! Niet dat ik dacht dat ze daar geen koffie zouden verkopen, maar die van mij – turkse kahvesi opgekookt in een authentiek grieks steelpannetje – maakt me nou eenmaal blijer wakker dan alle andere cafeïnedranken (netjes gezegd, toch?) bij elkaar. Het waterkokertje (die grieks-turkse koffie smaakt me in brandgevaarvrije omstandigheden ook met alleen heet water nog heel uitstekend ) vond ik weggestopt achter een verzameling lege koffiebusjes en kaasblikken. Die zijn namelijk vaak veel te leuk om meteen weg te gooien. En komen altijd wel van pas als je iets overzichtelijk wilt opbergen: schroeven, pluggen, bouten, ringetjes, ‘overig’. Eentje kon ik nog wel gebruiken, voor op reis of anders voor reserve. Voor je weet het maar nooit. Maar de rest mocht nu echt wel eens weg, vond ik, zelfs ietwat geërgerd over mijn eigen gewoonte steeds van alles te willen bewaren. In een van de blikjes die ik vastberaden opzij zette hoorde ik een lepeltje rammelen. Die haalde ik er zo wel uit. Misschien een mooie, of handige – of allebei. Maar eerst die kast weer efficiënt inruimen, dan een vuilniszak pakken en alles wat weg kan hups, meteen naar buiten.
Mijn voornemen omtrent het rammelende lepeltje herinnerde ik me later die morgen. Toen alles allang en breed diep in de ondergrondse container afval lag te zijn. Jammer dan. Pas dagen daarna drong, schoorvoetend, tergend, langzaam tot me door waar mijn voorraadje noodcontanten (voor je weet het maar nooit) tijdelijk verstopt zou moeten zitten. Tijdelijk, tot ik een betere plek kon bedenken. Waar het om onduidelijke redenen nooit meer van gekomen was. Gewoonweg vergeten? Hoe had ik zo dom kunnen zijn? En die hele mini-cruise ging uiteindelijk nog niet eens door, ook. Afijn, moge de eerlijke vinder het bundeltje biljetten maar blij over de balk hebben gesmeten. Alaaf! Alaaf! Alaaf!
