Het is er weer: de enige echte kimchi À la kade! Dit keer met venkel en rettich. Van een vorige batch – met dragon als extra smaakmaker – is het allerlaatste potje na een jaar in de koelkast nog steeds waarlijk verrukkelijk. Ook zo benieuwd hoe straks die Koreaanse kimchi met Hollandse kool en knolselderij uitpakt?
Tja, gewoon de troep van anderen opruimen is niet voor iedereen een logische gedachtegang. Commentaar van oude rotten in het vak dat dit fantastische initiatief ‘geen zin’ zou hebben lijkt me dan ook vooral ingegeven door kinderachtige kinnesinne.
De laatste keer dat ik de voorraadkast uitmestte was toen ik op zoek ging naar het reiswaterkokertje voor in onze hut op de ferry naar Newcastle: mini-cruise here we come! Niet dat ik dacht dat ze daar geen koffie zouden verkopen, maar die van mij – turkse kahvesi opgekookt in een authentiek grieks steelpannetje – maakt me nou eenmaal blijer wakker dan alle andere cafeïnedranken (netjes gezegd, toch?) bij elkaar. Het waterkokertje (die grieks-turkse koffie smaakt me in brandgevaarvrije omstandigheden ook met alleen heet water nog heel uitstekend ) vond ik weggestopt achter een verzameling lege koffiebusjes en kaasblikken. Die zijn namelijk vaak veel te leuk om meteen weg te gooien. En komen altijd wel van pas als je iets overzichtelijk wilt opbergen: schroeven, pluggen, bouten, ringetjes, ‘overig’. Eentje kon ik nog wel gebruiken, voor op reis of anders voor reserve. Voor je weet het maar nooit. Maar de rest mocht nu echt wel eens weg, vond ik, zelfs ietwat geërgerd over mijn eigen gewoonte steeds van alles te willen bewaren. In een van de blikjes die ik vastberaden opzij zette hoorde ik een lepeltje rammelen. Die haalde ik er zo wel uit. Misschien een mooie, of handige – of allebei. Maar eerst die kast weer efficiënt inruimen, dan een vuilniszak pakken en alles wat weg kan hups, meteen naar buiten.
Mijn voornemen omtrent het rammelende lepeltje herinnerde ik me later die morgen. Toen alles allang en breed diep in de ondergrondse container afval lag te zijn. Jammer dan. Pas dagen daarna drong, schoorvoetend, tergend, langzaam tot me door waar mijn voorraadje noodcontanten (voor je weet het maar nooit) tijdelijk verstopt zou moeten zitten. Tijdelijk, tot ik een betere plek kon bedenken. Waar het om onduidelijke redenen nooit meer van gekomen was. Gewoonweg vergeten? Hoe had ik zo dom kunnen zijn? En die hele mini-cruise ging uiteindelijk nog niet eens door, ook. Afijn, moge de eerlijke vinder het bundeltje biljetten maar blij over de balk hebben gesmeten. Alaaf! Alaaf! Alaaf!
