Wisseltrucs

1) Een tientje ligt goed zichtbaar op de toonbank als een bloemenverkoopster wisselgeld uittelt. ‘Drie’, zegt ze bedachtzaam, terwijl ze 50 cent in een handpalm drukt. Dan pakt ze een ander muntstuk: ‘Vier’. Vervolgens reikt ze verrassend vlot een briefje aan. Klantvriendelijk lachend: ‘Vijf!’. Inderdaad betreft het duidelijk een briefje van vijf euro, maar de nieuwe eigenaar van een pot hyacinten is niet onder de indruk. Met een achteloos ‘sorry’ komt die laatste euromunt wisselgeld geroutineerd alsnog uit de kassalade. Boeien.

2) Het stroomdraadje van een gezamenlijke portieklamp gaat onmiskenbaar bij iemands huisdeur naar binnen. Toch wordt de jaarlijkse VvE-vergoeding voor levering privéstroom zwart op wit al jaren bij buren bijgeschreven. Zij zien daar al evenmin iets van. Maar ja, die portieklamp brandt toch niet meer.

3) Een VvE-commissie houdt een spoedberaad. Een kwart van de commissieleden wordt nergens bij betrokken. Een kwart doet alleen voor spek en bonen mee. De helft laat zich gemakkelijk voor iemands karretje spannen. Uit hoeveel door de ALV rechtmatig gekozen leden bestaat de commissie?

4) Een klant die op bevelende toon haar voedingswensen kenbaar maakt is duidelijk met het Verkeerde been uit haar biologische bed gestapt. Een rolstoeler trekt zich daar, net als de enthousiast doorzingende uitbaatster niets van aan en lacht aanstekelijk als altijd om het lied van Purcell vol bubbling en splashing waarop hij traditioneel wordt getrakteerd. Als kers op de zuurpruimtaart wordt hem nors nog tevergeefs gevraagd of hij soms boos is. Tja, lachen kan ‘ie dan wel als de beste, terug praten never nooit niet.

Participatie anno nu

participatiewet anno 2022 nog steeds niet volledig geïmplementeerd

Bij de post een brief van onze zorgverzekeraar. Twee velletjes info over mijn zoons recht op letselschadevergoeding, en twee met een vragenlijst om alle zorgkosten op de verzekeraar van de tegenpartij te kunnen verhalen. Uit het jaar nul??

Is het anno 2022 nou werkelijk zo zeldzaam om als rolstoeler thuis te wonen, in plaats van in een afgezonderde verzorgingsinstelling? Waar je amper het privéterrein afkomt, in plaats van iedere dag aan het openbare leven deel te nemen? Hooguit het risico loopt op je bek te worden geslagen door die medebewoner met een gemeen gedragsstoornisje? Ik dacht het toch niet.

Soms worden we best een beetje moe van stééds maar weer herhalen dat een rolstoeler in de publieke ruimte toch heus geen broodje aap is. Dat participatie meer is dan verbindende evenementen toegankelijk maken voor slechts een beperkt handjevol mindervaliden, in inderdaad een best onhandig hulpmiddel.

Desondanks worden we nog steeds het aller-allermoest van er met al onze voelsprieten aan, en al onze alarmbellen op scherp, consequent constant alert op uit te blijven trekken. Te voet, te rijwiel en te automobiel de wijde wereld in.

Tuintraphuttest XXXL van de warme Wereldhavendag

De drie vrijwilligers die zich onverschrokken aanmeldden om hier de toegankelijkheid te komen testen van de allereerste multifunctionele tuintraphut aller tijden, namen voor de zekerheid een extra uitdaging mee – de helden!

tuintraphuttest XXXL

– wordt vervolgd –

Tuintraphut stap 2.2

Project Tuintraphut is zowat klaar om te worden afgetimmerd!

Alleen de rolstoeltoegankelijkheid moet nog even door een heldhaftige vrijwilliger worden getest.

Aanmelden: verkeerdebeen@groetjesuitdelfshaven.nl.

– wordt vervolgd –

Tuintraphut stap 2.1

Onze multifunctionele tuintraphut was al hufterproof stevig en krijgt gaandeweg steeds meer vorm en inhoud. Nog even en we rollen zo een watertaxi in.

– wordt vervolgd –

Tuintraphut stap 2.0

Tuintraphut stap 2.0

Inmiddels zijn we 22 dagen verder. Hebben we de draad weer opgepakt alsof er nooit iemand van ons ooit ‘over het hoofd is gezien’ en door het oog van de naald kroop – dat lijkt niet te kloppen, maar doet het toch. Neem dat nou maar gewoon van me aan.

Je gelooft het niet, maar deel 1 van de allereerste multifunctionele tuintraphut aller tijden is af, oerstevig en past precies.

De komende weken zullen onze dagelijkse werkzaamheden in het teken staan van deel 2: de – wettelijk verplichte – toegankelijkheid.

– wordt vervolgd –

Prijsvraag van de dag

tuintraphut stap 1.3

Dit is:

a) een mislukt strandbeest

b) een stomdronken biertafel

c) de allereerste multifunctionele tuintraphut in wording aller tijden

d) een aanlegsteiger voor landrotten in wording

Stuur uw antwoord voor 19 september naar altijdprijs@groetjesuitdelfshaven.nl.

Over de prijsuitreiking kan niet worden gecorrespondeerd.

Blue zone

Soms word ik aangezien voor Mega Mindy.

Anderen menen Heilige Madonna-eigenschappen van me te mogen verwachten – Moeder Teresa is er niets bij. Enkel en alleen omdat het in de praktijk onmogelijk bleek mijn zoons levensgeluk los te koppelen van het mijne, en vise versa.

En toen we laatst hier de dijk wilden oversteken was ik voor sommige laatkomers kennelijk even die Vliegende Non uit mijn kinderjaren geweest. Ongehinderd door kennis of inzicht werd althans aangenomen dat we daarvoor met onze bovennatuurlijke superpowers rijen schots en scheef geparkeerde fietsen, inclusief twee sta-in-de-weg fietstrommels, plus een hoge stoeprand hadden getrotseerd. Maar dat was natuurlijk complete bullshit.

Dat mijn zorgenkind in zijn levensreddende superstevige spastenstoel uit het niets meters ver werd meegesleurd door een moordmachine, kon ik zelf ook maar moeilijk bevatten. Klopt. En het moment dat hij met grof geweld vol nietsontziend machtsvertoon uit mijn handen werd gerukt, waarna ik hem, onverdraaglijk lang, als in een vertraagde film waarin iedere stap wel een eeuwigheid lijkt te duren; of zo’n droom waarin je nauwelijks vooruit kunt komen moest gaan zoeken, zal me bijblijven tot mijn laatste ademtocht. Het is een onlosmakelijk deel van onze geschiedenis. Daaraan hoeft helemaal niets te worden gerelativeerd.

Niet door het geschepte rolmodel in kwestie, niet door zijn allessie, en niet door een figurant met recht op een eigen mening: dat het ‘allemaal wel meevalt – ja hoor, wat jij zegt. Happy?

rolstoelbestuurdersblues

Eenmaal boven wil mijn zoon computeren. In zijn geval komt dat er op neer dat hij met een éénknopsmuis op de mediaplayer naar steeds een nieuw nummer uit zijn muziekbestand zapt: het enige waarmee hij stante pede invloed kan uitoefenen op zijn omgeving, een incidentele paniekaanval daargelaten.

Het heeft heel veel tijd, geduld en doorzettingsvermogen gekost om hem deze onmiskenbare meerwaarde aan te leren, of beter gezegd: hem te helpen zijn eigen onmacht te durven doorbreken. Maar dan heb je ook wat: een voorzichtig begin van zelfvertrouwen.

Het eerste liedje dat vandaag door de huiskamer klinkt is eigenlijk spoken word. Of rap, al vind ik het zelf eerder poëzie. Waarschijnlijk is het dat allemaal en toepasselijk sowieso.

Verkeershufters zijn een maatschappelijk probleem. Niet weg te denken en niet uniek. Stuk voor stuk inwisselbaar voor om het even welke andere verkeershufter die roekeloos iemands (rol)pad meent te mogen kruisen. Een vast gegeven waarmee je als rolstoelbestuurder lijdzaam doch alert, dag in dag uit serieus rekening houdt. Wanneer het desondanks een keertje toch niet met een sisser afloopt zal de betreffende pechvogel met blikschade gewoon zijn eigen wonden moeten likken, en helemaal op eigen kracht met zichzelf in het reine zien te komen. Daar helpt geen moedertjelief aan.

Tuintraphut hufterproof

Tuintraphut stap 1.1

De basis van onze multifunctionele tuintraphut staat inmiddels! Dit best ambitieuze project is nu in ieder geval al hufterproof stevig. Wordt vervolgd!