Instinker

‘Wat wil je nou van ons?’, werd me als klap op de vuurpijl gevraagd.

Ik weet niet meer of ik nou verbaasder was over het gebruikte majesteitsmeervoud, of over de veronderstelling dat ik iets, wat dan ook, daar en dan kennelijk van niemand in het bijzonder zou willen. Het was een mooie dag, we kwamen net terug van een stug eind fietsen en waren moe en hongerig onderweg naar de lokale patatbar joviaal uitdagend benaderd met wat nog het meest weg had van een smoesje om bestwil. Hoezo mij iets uitleggen. Ik snapte toch allang wel dat iemands mailtje negeren ook gewoon een vorm van communicatie is.

Wie ‘ons’ is weet ik tot op de dag van vandaag niet. Laat staan wat ik dan precies van ‘hun’ zou hebben gewild. Maar de boodschap van zo’n vraag is natuurlijk wel zonneklaar: trek je terug, houd je mond. ‘Laat het nou maar los en vermoei je mooie hoofdje verder niet’, om het zoeter te zeggen.

Dat ik er juist energie van krijg om stap voor stap een intrigerende puzzel op te lossen is blijkbaar totaal niet meer van deze tijd. Meer iets uit de vorige eeuw, toen ‘we’ nog niet murw waren gebeukt door die waterval aan ingrijpende ontwikkelingen op het hedendaagse wereldtoneel om al dan niet te liken. Toen het ergste dat je kon overkomen nog van een heel andere orde was: een rode sok bij de was, een onherstelbaar beschadigd bibliotheekboek, een mislukte soufflé.

Onderonsje: inkt en acryl op hergebruikt papier (2000) – copyright kunstenmakerij / atelier Aan de kade

Shit happens

Ongeveer de helft van de aanvankelijk nog om en nabij de 30 goudreinetten werden dit jaar door met name babypissebedden geconfisceerd.

Stom toevallig niet deze joekel van ruim een pond – bijna een achtste van de totale oogst maagdelijk fris en reine rode Boskoop appels: precies genoeg voor een heerlijke tarte Tatin.

Voor vijgenconfiture hoef ik geen recept te googelen, want ook dit jaar worden die, ondanks de vele veel te warme dagen nooit meer rijp. Vijgenskeletteermot heeft daarvoor net iets teveel bladgroenkorrels weggegeten.

De blauwe Boskoop Glory had nergens last van. Dit Oudhollandse druivenras doet het ondanks hinderlijk aanwezige mieren, luizen, muntgoudhaantjes en niet aflatende bamboeoverlast, zelfs in gasoliedampen van voorbijvarende binnenschepen nog hartstikke goed – net als wij.

Mot

vijgenskeletteermot Mathenesserdijk, 2022

Vorig jaar dacht ik nog met spint te maken te hebben maar inmiddels weet ik dat de vijgen in mijn boompje niet rijp worden door – de vraatzucht van – de vijgenskeletteermot; een exoot die het in de Lage Landen opvallend goed doet.

Sprayen met het vertrouwde mengsel van water, groene zeep en spiritus brengt de creativiteit van deze gevleugelde plaaggeest eerder aan het licht dan het beestje om zeep. In plaats van bovenop de vijgenbladeren eitjes te leggen, wijkt het hier onbedreigde insect gewoon gehaaid uit naar de onbespoten onderkant! Niets doen is dan weer totaly tegen mijn natuur – maar veel helpt dan maar consequent dagelijks handmatig verwijderen tot noch toe nog niet.

Ook over bamboe kan Jan en alleman zonder veel moeite een boom opzetten. Deze ongeoorloofd hinderlijke woekeraar vriendelijk weglullen is echter niet echt erg effectief gebleken.

bamboe is altijd groener bij de buren

Woord van de dag

Ergens op de wereld is een taal zonder woorden voor ‘ja’ en ‘nee’. Ja hoor, in Neepal zeker hoor ik u al denken. Klopt!

Dit fantastische fenomeen wordt kennelijk in het algemeen geframed als ‘rariteit’ – oftewel quirk, in goed engels. En daar heb ik dan toch een beetje moeite mee.

Quirk? Het is maar net wat je normaal vindt.

Zo is de vijgenskeletteermot – ja, u leest het goed – in het Middellandse Zeegebied een heel normaal verschijnsel, maar wordt het in onze regionen gestigmatiseerd als ‘exotisch’. Toegegeven, dit koddig kleine, poepbruine vlindertje gedraagt zich of het niet helemaal goed weet hoe het hier hoort. Althans, niet het exemplaar dat ik quirky zag springen als ware het een huis-tuin-en-keukenkrekel.

En zo vindt de één little white lies nog zo’n beetje vertederend cute, terwijl voor een ander strategisch informatie achterhouden gelijk staat aan liegen – hét voorportaal van oplichting.

Van het verweer dat ‘iedereen het doet’ schieten maar weinig medemensen nog in de lach, las ik laatst in een alarmerend artikel over de opmars van het recht van de sterkste – oftewel: de brutaalste, met de minste scrupules. Het journalistieke pareltje voor de zwijnen verklaarde in één moeite door waarom het in sommige culturen not done is om, bijvoorbeeld op verjaardagen, over quirky kwalen, ziektes en andere zwakheden te converseren.

Géén gênant staaltje zelfsencuur dus, maar zuiver zelfbehoud.

‘Staan we nu quitte?”, vroeg ik ooit quirk doch retorisch aan een trouweloos vriendje zonder gezond gevoel voor humor, terwijl ik hem ten afscheid de personenweegschaal schonk die hij bij herhaling als excuus gebruikte om geld uit mijn linnenkast te gappen – de mallerd.

Vijgenskeletteermot hoek Nieuwe Binnenweg – Albrechtskade, augustus 2022

bewonersinitiatief

Bewonersinitiatief Ketels aan de Kade heeft ook dit jaar voldoende subsidie weten binnen te harken, las ik in de nieuwsbrief vol wijknieuws waarop ik me onlangs abonneerde. Dit driedaags festival in het hart van Historisch Delfshaven vindt plaats in het weekend van 5, 6 en 7 augustus.

Op vrijdagavond staan de wijk en zijn/haar/hun bewoners centraal. Dat wordt lachen, zingen, hossen!

Minder kostbare initiatieven met een maximaal benodigd budget van 2500 euro kunnen eveneens bij de gemeente worden ingediend.

Omgevallen boom- Sebastiaan

Geïnspireerd door de optelsom van onder meer racende flitsbezorgers op de stoep en daar en elders eigenzinnig geparkeerde automobielen en deelscooters, ontwikkelde ik zelf ook meteen maar een levensvatbaar idee. Denk aan: pakkende slogan, op herbruikbare stickers.

Anonieme deelscooters zijn meestal van ver te herkennen. Zo stond er hier vandaag de hele morgen en het grootste deel van de middag eentje pontificaal midden op de stoep. Daarbij aan of naast een hele rits fietsnietjes eerder al in grote getale geparkeerde stadsfietsen hinderlijk blokkerend als kers op de ik-heb-toch-zeker-netjes-betaald aso-logicataart. Het is dat onze bestelde fietshelmen niet al eerder op de dag arriveerden, anders was de verleiding het hebbeding maar gewoon te laten wegslepen groter geweest dan die om het al wachtend op de vertraagde pakketbezorger in me opgekomen actieplan meteen maar eventjes uit te voeren ook.

U staat

hier goed

in de weg

schreef ik op zo’n geel zelfklevend memoblaadje. En met twee strookjes plakband maakte ik het eerste prototype van wat ik al helemaal voor me zag simpel doch doeltreffend af.

Niets effectiever dan mensen verleiden om gewoon even zelf rustig na te denken. Anderen lopen vertellen wat ze moeten doen laat ik over aan de onzekere types die het ongetwijfeld al hun leven lang zijn.

Was ik maar roze, dan was ik niet meer blauw

Het leven is een feest, je moet alleen nog even zelf de slingers ophangen.

Zoek de verschillen:

Deze slideshow vereist JavaScript.

Niet de sjaak

Of ik mee ging een stukje rijden. Eigenlijk had ik heel andere plannen. Eigenlijk had ik een succesvol samenzijn allang opgegeven. Toch gaf ik toe: het was de allereerste keer in, wat zal het zijn geweest: 2?, 3? maanden huwelijk dat hij ook eens een keertje initiatief toonde tenslotte. Dat verdiende wel een beetje toegeeflijke meegaandheid. En zo veel te verliezen had ik nou ook weer niet, hooguit die sporadische vrije middag zonder zorgen.

De hakjes die me die dag redden gaan vandaag naar de kledingbank. Zolang je er niet mee over drassig gras ter grote van zo’n anderhalf unheimisch voetbalveld loopt, blijven ze mooi en comfortabel. Weet ik uit ervaring. En met een beetje mazzel red jij het dan ook om de dichtsbijzijnde uitspanning, op de uitbater na eveneens uitgestorven, op blote voeten levend te bereiken. Blijft het bij een spreekwoordelijk schot voor de boeg.

Wat er achter de bomen aan het einde van die groene vlakte was, informeerde ik toen mijn tweede cappuccino en zijn tweede biertje werd gebracht. ‘Niets’, klonk het bijna geïrriteerd verbaasd. Wat was dat nou voor een vraag, leek de goede man te denken. Wie zou dáár nou ooit, wat dan ook willen doen?

Op de terugweg was ik de Bob, logisch. De bekende Tomos snorfiets stond er nog steeds eenzaam en verlaten bij toen we wegreden. Of ik hem misschien ergens kon afzetten?

Onkruid-vergaat-nietjes

Ik had de plantenspuit met groene zeep en spiritus nog niet opgeborgen of het begon te stortregenen. Weg luizen.

Aangezien ik begin van de week al met kokend water de meeste mieren uitroeide, was er überhaupt niet veel meer te bestrijden geweest – iets met symbiose, hoorde ik gister van de buur die me aan het beproefde huismiddeltje hielp herinneren.

Sinds het voorjaar begon geef ik alle blauwe munt- en andere goudhaantjes die ik maar te pakken krijg, onverbiddelijk zwemles in de Schie.

Nee, ik ben geen lieverdje.

bamboe? je moeder is een bamboe!

Loud and clear

foto IFFR

Dat ik Family Life als ‘redelijk’ beoordeelde was wellicht niet uit onderstaande post op te maken. Daarom nu loud and clear: A Quiet Dream van Zhang Lu kreeg van mij de maximaal te vergeven vijf punten. Wat een pareltje! En wat een heerlijk begin van deze morgen! Kort samengevat is het ‘A simple tale of companionship‘ (quote iemand op internet), à la Jim Jarmusch (ja, die kreeg er inderdaad ook vijf van me ). Nog stilletjes wat nagenieten in het donker zat er ondanks de bizar lange aftiteling in meditatief oosters schrift helaas niet in. Onbeschoft luid klagende buurvrouwen pal achter me vonden het kennelijk nodig hun tweedimensionale mening – ‘Ik zei het toch, altijd hetzelfde met die Aziaten, dat doen we dus nooit meer, ik dacht dat er nooit een einde aan zou komen, we hadden net zo goed eerst koffie kunnen drinken’ – meteen maar met de hele zaal te delen. De wat timide, bescheiden stem die voorzichtig maar overtuigd tegensputterde dat zij het anders best een goede film had gevonden, hoorde daar kennelijk bij.