De grote zorgloterij

Mantelzorgers zijn net als schoenen: je hebt ze in alle soorten en maten. Sommige zijn tot op de draad toe versleten niet kapot te krijgen, anderen lopen er zelfingenomen als vanzelfsprekend de kantjes vanaf. Die zien er totaal geen been in gemakshalve de kortste weg van de minste weerstand te kiezen – om maar even in dezelfde beeldspraak te blijven hangen.
Over ‘blijven hangen’ gesproken: wat weet u van autisme?

Aan de kade

Na het lezen van een aangrijpend artikel in de Groene lijkt je meest recente eigen Kafkaëske ervaring met zorgland ineens peanuts. Want vergeleken bij die tenhemelschreiende misstanden in de ouderenzorg zijn gehandicapten en hun belangenbehartigers in Nederland anno nu eigenlijk nog best goed af. Twee vriendinnen die inmiddels ook intensief mantelzorgen, maar dan voor hun oude vaders in plaats van semi-volwassen kind, weten door schade en schande wijs geworden gelukkig precies waarover ik het heb als ze me op een doorsnee dag vragen: ‘Alles goed?’ – terwijl je het hun zo zou gunnen dat ze, net zo optimistisch als die overigens best sympathieke buurvrouw vanmorgen, nog op mijn antwoord konden reageren met: ‘Nou ja, maar je hebt toch tijd zat?’

Regelmatig brainstormen we erover wat nou de beste manier is om met tenenkrommende aanvaringen variërend van machtsmisbruik tot onomwonden desinteresse bij zorgprofessionals om te gaan. Je eigen waardigheid én…

View original post 173 woorden meer

Dorst?

Soms hoort iemand totaal niet wat je zegt. Dan stel je je bijvoorbeeld voor met – ik noem maar wat – Verzeulen, maar dan klinkt dat heel duidelijk als Dorst. Wellicht omdat je al moe wordt van het idéé iets te moeten verzeulen en juist net aan een lekker koud biertje denkt? Uit zo’n cool blikje waarvoor je maar één vinger uit hoeft te steken om bij de tongensmerende inhoud te komen, dus hélemaal jouw ding?

Soms ziet en hoort of zegt iemand alleen wat hem/haar/hun goed uitkomt. Soit. Ook dat is helemaal oké. We zijn allemaal uniek, goddank. Iedereen mag er zijn en zich aan zijn/haar/hun eigen fabeltjes, of wiens fake news dan ook vastklampen. Als zelfbedrog iemand nou tijdelijk gelukkig maakt?

Zo was make love, not war een heel populaire slogan in mijn studentenjaren. Terwijl je – met je gelikte idealen – dan toch echt eerst in vrede moet kunnen leven met jezelf. Dat weet nog een kind. En dat gaat niet vanzelf maar met vallen en opstaan.

Dus niet zo slap lullen jongens en meisjes, maar in actie komen – voor gelijke rechten én lonen – en poetsen! Geen lekker bekkende woorden – ‘Wij vrouwen eisen!’ – blijven brallen, maar met weloverwogen daden eigenhandig voordoen wat dan wél werkt. Dat zet pas zoden aan de dijk.

Kop in het zand

‘Het gaat om kleinerende opmerkingen, roddelen, zwartmaken, discriminatie, het delen van persoonlijke, vertrouwelijke informatie met anderen, sabotage en expres tegenwerken, pesten, schelden en schreeuwen’, aldus Universiteit Utrecht in het vanmiddag gepubliceerde rapport Kracht zonder Tegenkracht, een onderzoek naar sociale (on)veiligheid en grensoverschrijdend gedrag, in de biotoop van onze Tweede Kamer.

Hmm. Persoonlijk krijg ik van tegenwerking en sabotage juist vooral extra motivatie en energie, geloof het of niet. En roddelpraat of laster laat me Oostindisch koud, evenals al dan niet subtiele intimidatie. Ook met vriendjespolitiek ben je bij mij niet aan het juiste adres. Maar oké, met open en bloot erfgrenzen overschrijden heb ik echt wel wat.

bamboe-maaiveldje van de dag: ‘ja die stenen hebben we expres laten staan zodat je dan beter de bamboe kunt zien’

Warm bad

Met alweer de drieëntwintigste hittegolf van mijn leven voor de deur probeer ik me voor te stellen dat ik deze dagen op vakantie ben in een ver warm land. Wat niet zo moeilijk is in een huis dat herinneringen ademt aan een bescheiden eiland in de Libische zee. Met een tuintje vol tijm, salie, rozemarijn en een vijgenboompje aan het water.

Wat de een ervaart als een oneerlijke straf, is voor de ander bijna als een warm bad: uitdagingen waarom je niet hebt gevraagd.

Die desondanks aangaan levert hoe dan ook een beter zelfbeeld op dan ze laf ontlopen. Terwijl je koppig blijven verzetten zo’n opgedrongen ervaring alleen maar uitsmeert en helser en helser maakt – die verleiding kun je dus maar beter weerstaan, of anders zo snel mogelijk alsnog onder ogen zien dat alleen jijzelf verantwoordelijk bent dat je zo lijdt: aan zelfmedelijden, wat anders? Grow up!

Dus klimaatontkenners, complotaanhangers, antivaxers aller landen verenigt u! Maak samen één vuist en stop slachtofferschap, nu!

Make yourself great again – and the world a better place for everyone