Handwerpen

Wat mijn zorgafhankelijke zoon zoal deed op een doorsnee dag, wilde de mevrouw met het mondkapje graag weten.

We hadden weer eens de eer van een ‘huisbezoek’. In theorie gebeurt dat steekproefsgewijs, maar gek genoeg kan ik er inmiddels zowat de klok op gelijkzetten – iets zegt me dat een italiaanse achternaam soms met arabisch wordt verward. Door ‘het’ systeem. Dat medewerkers ook alleen maar plichtsgetrouw volgen.

Het standaard vragenlijstje kan ik ondertussen bijna dromen. Toch werd ik dit keer nog verrast. Op vakantie? Naar het buitenland?? Ik moet er niet aan denken!

Misschien bedoelde ze wel een therapeutische vakantie, bedacht ik me achteraf. Zwemmen met dolfijnen, in de Cariben of zo. Maar dan nog: HOE dan? Ik ben dan wel een uiterst bedreven rolstolduwer, maar toch heus nog in de verste verten Mega Mindy niet.

Antwerpen here we come!

Everything but the girl

Hier in huis vind je geen eethoek, geen tv, en ook geen laminaat op de vloer. Met een rolstoeler in huis heb je nu eenmaal andere woonwensen en prioriteiten. Ork, ork, ork, soep eet je: op de bank of zo, en nieuws kijk je op je laptop. Onlangs keek ik voor de grap ook eens naar Gort. Vanuit zijn wijnchateau ging hij juist kijkersvragen beantwoorden. Een daarvan kwam van ‘Don en Petra’. Nou ken ik toevallig ook een Don en Petra, met – the odds! – dezelfde familienaam en al. Diezelfde week herkende ik in een mantelzorg-docu ook al de moeder van een oude bekende van eerder genoemde rolstoeler, en iemand waarmee ik zelf ooit bevriend was kwam voorbij in een teaser van First Dates. Er was inderdaad een gemene deler, maar die deel ik niet met u. Dat is persoonlijk, zoals dromen alleen voor de dromer zelf betekenis hebben. ‘Drie keer is scheepsrecht’, laten we het daar op houden.

Voor de tweedehandsmuziekwinkel met onhandig hoge drempel zat een medewerker te roken. Of hij toevallig uit z’n hoofd wist of er een exemplaar was van de cd waarnaar ik zocht. Dat wist hij niet. Achter hem aan lopend naar het juiste schap kwam de achtergrondmuziek bij iedere stap duidelijker binnen. Hoe hij het noemde heb ik niet onthouden, maar ‘stom toeval’ was dat in ieder geval niet. Voor mij blijft het keer op keer gewoonweg heel mooi en bijzonder.

but some of us are looking at the stars (2014)

Jutter van de dag

Wat is dat toch, dat wanneer je lekker langs de vloedlijn met je geleende Jutter strandrolstoel (met dank aan Strandzaken Gemeente Rotterdam) loopt te wandelen mensen je per se willen ‘helpen’ duwen – en in het uiterste geval zelfs alvast hun slippers op de voetensteun neerplanten (‘oh, je wilt het niet?’), terwijl niemand nog maar een pink uitsteekt als je door het mulle, hete zand weer heuveltje-op naar de verharde weg moet zien te komen. Je daarbij hooguit belangstellend gadeslaan. Zichzelf sussend met een quasi solidaire groet wanneer je behoedzaam om ze heen stuurt.  Was het de lamleggende warmte? Een gebrek aan opvoeding? De jongedame in bikini die aanbood ons samen te fotograferen scoorde bij deze strandpiraat van de Midzomerstranddag in ieder geval uhm … 10 zeesterren!