Handwerpen

Wat mijn zorgafhankelijke zoon zoal deed op een doorsnee dag, wilde de mevrouw met het mondkapje graag weten.

We hadden weer eens de eer van een ‘huisbezoek’. In theorie gebeurt dat steekproefsgewijs, maar gek genoeg kan ik er inmiddels zowat de klok op gelijkzetten – iets zegt me dat een italiaanse achternaam soms met arabisch wordt verward. Door ‘het’ systeem. Dat medewerkers ook alleen maar plichtsgetrouw volgen.

Het standaard vragenlijstje kan ik ondertussen bijna dromen. Toch werd ik dit keer nog verrast. Op vakantie? Naar het buitenland?? Ik moet er niet aan denken!

Misschien bedoelde ze wel een therapeutische vakantie, bedacht ik me achteraf. Zwemmen met dolfijnen, in de Cariben of zo. Maar dan nog: HOE dan? Ik ben dan wel een uiterst bedreven rolstolduwer, maar toch heus nog in de verste verten Mega Mindy niet.

Antwerpen here we come!

vergezicht van de dag

snapshot van de dag

Weten hoe het hoort – NOT

Het eerste wat ik deed was die drie geurstokjes weggooien. Toen de ramen open en de verwarming uit: het rook niet alleen fake fris in mijn tijdelijke slaapvertrek aan zee, het was er ook om te stikken zo warm. Die nacht had ik het desondanks druk met steeds het dekbed van me afgooien en in prikkende, tranende ogen wrijven – maar dan niet van de emotie er eindelijk eens een dagje tussenuit te zijn.

Op het weidse strand pal voor de hoteldeur moet je goed opletten niet in een verse drol te trappen. En word je om de halve kilometer wel besprongen door een natgeregende hysterische hond. Niet van die kleintjes ook. Eentje stompte zelfs steeds snoeihard met zijn muilkorf tegen m’n benen. Ik heb er blauwe plekken van.

In het restaurant rook het naast me ineens doordringend naar oude asbak. Discreet vertrok ik maar richting wc. Vanaf mijn nieuwe zitplaats kon ik sommige gasten zien loeren en smoezen. En vroeg ik me af of het eten hun nog wel smaakte. Of dat het went.

De kruidenmix over de patat frites is kennelijk net als die geurstokjes (en de gasgestookte open haard tegenover de toiletten) onlosmakelijk verbonden met de populariteit van deze keten. Na een paar happen gaf ik het op.

De zilte zeelucht striemde daarnet nog in mijn neus en mond. In de verte hadden  bliksemschichten uit een dreigend donkere wolk de van hagel en stortregens zwangere lucht verlicht. Mijn zwarte Speedo zwempak onder meerdere niet meer zo droge kledinglaagjes had ik niet meer nodig om me een verzopen zeehond te wanen. De twee keurig gekapte, witte wijn verslindende dames achter het panoramaraam zwaaiden niet enthousiast naar me terug.

Verder is hier niet zoveel te doen. Zo’n beetje alle strandtenten zijn al dicht zo laat in het seizoen. En De Viskeet die ik open trof bleek een zeevisserscafé. Zodat ik me nu maar met zakken vol vet-vegetarisch lekkers van de afhaalchinees, in mijn enige nog droge T-shirt op het voeteneinde van het luxe lits-jumeaux heb geïnstalleerd. Buiten loeit de wind onverminderd voort. De tonen van leer en bittere chocola in mijn plastic bekertje wijn maken het plaatje helemaal af. Wat een rust. Wat een weldadige rust.

Besluiteloosheid is een keuze

Tussen een mix van talen en toeristen in een strandtent ergens bij Monster.

In het avondzonnetje. Seventies soulmuziek op de voorgrond en een hip lifestylemagazine op schoot.

Pikante mosselen vol krabbetjes en übervriendelijke personeel sluiten perfect aan bij mijn vakantiemood.

Vandaag ben ik een dagje vrij. Nu, niet morgen, en niet volgende week. Toen ik toch maar even opzocht waar ik inmiddels liep bleek ik de 10.000 stappen te zijn gepasseerd.

‘You never know when the music stops’, schaterlacht de trendy swami vanaf het tijdschriftenpapier me vrolijk toe.