verboden te voeren

Een rondje fietsend voor een gezond frisse neus rook ik als uit het niets een vlaag muizenpis. Als voormalig medewerker van een broodafdeling heb ik daar ongewild toch talent voor ontwikkeld, merk ik met name de laatste jaren. Om precies te zijn: sinds het in onze jarendertigwoning naar muizen ging stinken. Muizenpis vermengd met chloor. Zo nu en dan liep er eentje in een val, zo’n retro houten klem uit mijn studententijd, maar dan met verse vegetarische kaas als aas. De ongenode huisdiertjes in het krot waar ik ‘om niet’ nog net niet kettingrokend aan een afstudeerscriptie werkte, hielden me destijds met hun drukke gedoe boven mijn hoofd hooguit uit m’n slaap. Dat was het wel zo’n beetje. In die levensfase deed overlast er amper toe.

Maar dit moesten buiten wonende bosmuisjes zijn. Dat kon niet anders hier, rond de Plas. Of wacht eens, nou rook ik toch echt de geur van ezelvacht! Dat typische mengel van droogte, stof en dierlijk zwoegen. Van het lastdier dat dag in, dag uit bij het ochtendgloren Stavros’ koopwaar over de berg heen sjokte. In een ander leven. 3271 kilometer hier vandaan; drie, hooguit vier dagen met boot en Magic Bus.

Op de kinderboerderij die we ongemerkt bereikten blijken naast opgehokte pauwen en giga Vlaamse reuzen, ook hoefdieren als geiten, bokken en schapen te staan. En inderdaad een stelletje ezels. In de buurt van het kippenhok spot ik zelfs een mini muizenverblijfje!

Op de terugweg passeren we grappige graffiti van een groot stuk gatenkaas – zie ik het nou goed? Tussen een bonte verzameling oninspirerende tags. Op het moment dat in het luisterboekverhaal dat al die tijd opstaat iemand opmerkt: ‘Wil je een stukje kaas?’ *)

*) uit: Zwaardvechten, Robin en Suze (2008, Sjoerd Kuyper)

Roltrap naar de maan

Toen er op linkedin weer eens een onbekende kerel wilde connecten – soms lijkt het gvD*) wel een datingsite – sloeg mijn ergernis onverwacht om in een ontladende lachbui. Niet dat columns schrijven voor de Volkskrant en HP/De Tijd nou zo ontzettend lollig is. Ik wou dat ik het op mijn cv mocht zetten! Zeg nou zelf. Maar het was zo lekker de serieuze zakenboel ontregelend. Zo’n netwerkverzoek zie je als oud redacteur van een verenigingsblad en kortstondig onbezoldigd medewerker van een niche glossy dus echt niet aankomen. Het is gewoon niet logisch en dat maakt het juist zo leuk, zo ontzettend grappig – hoewel niet iedereen de humor ervan inzag, wat me, op een heel andere manier, ook nogal bevreemde en tegelijkertijd evengoed niet, want dát had ik goedbeschouwd nou juist weer wel kunnen verwachten. Net als die vileine opmerking van een buurvrouw dat ik zeker wel blij was dat ik een nieuwe trap ‘kreeg’ ook niet bepaald een oud patroon doorbrak. Of die ziedende reactie – de stoom sloeg zowat uit mijn telefoon – nadat ik beleefd weigerde het interne probleem van een zorgorganisatie als externe partner onbezoldigd op te pakken en tot een goed einde te brengen. In alle gevallen doe je er eigenlijk het best aan je niet te verzetten. Go with the flow – al was het maar de Delfshavense Schie – en nieuwsgierig alert afwachten waar je wordt heengevoerd levert altijd wel ergens, op een onvoorzien moment winst op. Daar kun je vergif op innemen.

*) grote vriendelijke Deus