Instinker

‘Wat wil je nou van ons?’, werd me als klap op de vuurpijl gevraagd.

Ik weet niet meer of ik nou verbaasder was over het gebruikte majesteitsmeervoud, of over de veronderstelling dat ik iets, wat dan ook, daar en dan kennelijk van niemand in het bijzonder zou willen. Het was een mooie dag, we kwamen net terug van een stug eind fietsen en waren moe en hongerig onderweg naar de lokale patatbar joviaal uitdagend benaderd met wat nog het meest weg had van een smoesje om bestwil. Hoezo mij iets uitleggen. Ik snapte toch allang wel dat iemands mailtje negeren ook gewoon een vorm van communicatie is.

Wie ‘ons’ is weet ik tot op de dag van vandaag niet. Laat staan wat ik dan precies van ‘hun’ zou hebben gewild. Maar de boodschap van zo’n vraag is natuurlijk wel zonneklaar: trek je terug, houd je mond. ‘Laat het nou maar los en vermoei je mooie hoofdje verder niet’, om het zoeter te zeggen.

Dat ik er juist energie van krijg om stap voor stap een intrigerende puzzel op te lossen is blijkbaar totaal niet meer van deze tijd. Meer iets uit de vorige eeuw, toen ‘we’ nog niet murw waren gebeukt door die waterval aan ingrijpende ontwikkelingen op het hedendaagse wereldtoneel om al dan niet te liken. Toen het ergste dat je kon overkomen nog van een heel andere orde was: een rode sok bij de was, een onherstelbaar beschadigd bibliotheekboek, een mislukte soufflé.

Onderonsje: inkt en acryl op hergebruikt papier (2000) – copyright kunstenmakerij / atelier Aan de kade

Kerstgedachte

In de categorie Opmerkelijke opschriften vandaag twee plaatjes uit eigen brievenbus. Vrolijke kerstdagen!

Altijd wat te zeiken

In de supermarkt waar we maar zelden komen werd ik onverwachts overvallen door een craving.

Niet helemaal bij toverslag, want er zo’n beetje links en rechts rondsnuffelend spotten we natuurlijk vanzelf wel een keer de potten cornichons. Daar kon je op wachten. En die lachten me nog net niet letterlijk toe: doe maar meteen drie!

Nochtans ben ik al net zo min zwanger als vies van m’n eigen intuïtie.

Altijd wat te zeiken

 

Buitengewone verlichting van de decemberdag

Onze portieklamp blijft tot nader order uit; in het exporaam van kunstenmakerij / atelier Aan de kade gaan ’s avonds de extra bijzondere lichtjes gewoon aan

Een poolvos is een paaidier

‘Onze Lieve Heer heeft rare kostgangers‘, zou dominee Gremdaat kunnen zeggen. Om dan te vervolgen: ‘Maar wat is heden ten dage nog… ‘raar’?’ – hoort u het voor zich?

Van mij krijgt iedereen automatisch en altijd eerst het voordeel van de twijfel. Tot het tegendeel bewezen is. Dat gaat al zo sinds mensenheugenis en heeft als voordeel dat er veel meer informatie voor je beschikbaar komt dan wanneer je bij wijze van spreken op de automatische piloot niet openhartig aandachtig luistert en leest. Of simpel selectief. Met name jongeren lijken zelfs niet anders meer te kunnen. Gewend als ze zijn aan wat er door algoritmes hapklaar wordt voorgeschoteld om te liken.

Al die informatie op je bord kan natuurlijk best belastend zijn, dus heel gek is zo’n autocue-beschermingsmechanisme nou ook weer niet. Daarvoor zijn wij mensen van vlees en bloed.

Apparaten hebben dat rottende nadeel vooralsnog niet. Terwijl met AI de werking van het menselijk brein toch al akelig close kan worden nagebootst. Tot aan mooipraterij en manipulatief ‘gedrag’ aan toe! Las ik vanochtend tenminste in een interessant item over hoe door slim informatie te voeren ook een hoogbegaafde computer best op het verkeerde been te zetten is. Dat AI een lullige suggestie als ‘vissen zijn zoogdieren’ tegen beter weten in klakkeloos accommodeert.

Phew, toch een geruststellende gedachte dat dit potentiële machtsmisbruikmiddel vooraf grondig wordt onderzocht. Stel je voor dat wij wereldburgers hier in de toekomst, als het leed allang is geschied pas achter zouden komen…

winterse buurtfeesten

Morgenmiddag 10 december wordt tussen 15:00 en 16:00 uur hier op de Dijk als vanouds een Opzoomer-kerstboom versierd. Daarna zijn er knutselactiviteiten, heerlijke hapjes en kun je in de frisse buitenlucht genieten van traditionele gezelligheid.

Een week later moet je voor een Palet aan tradities om de hoek, in de Lieve Verschuierstraat bij een groot groen hek voor een verlichte tuin zijn. Tussen 17:00 en 22:00 wordt daar met muziek, schmink en een Coolhavenboot-maaltijd de wintereditie van Middfest gevierd.

Komt allen, smul met mate en vergeet je goede voornemens niet!

‘Ja ik kan niet heksen!’

verboden te voeren

Een rondje fietsend voor een gezond frisse neus rook ik als uit het niets een vlaag muizenpis. Als voormalig medewerker van een broodafdeling heb ik daar ongewild toch talent voor ontwikkeld, merk ik met name de laatste jaren. Om precies te zijn: sinds het in onze jarendertigwoning naar muizen ging stinken. Muizenpis vermengd met chloor. Zo nu en dan liep er eentje in een val, zo’n retro houten klem uit mijn studententijd, maar dan met verse vegetarische kaas als aas. De ongenode huisdiertjes in het krot waar ik ‘om niet’ nog net niet kettingrokend aan een afstudeerscriptie werkte, hielden me destijds met hun drukke gedoe boven mijn hoofd hooguit uit m’n slaap. Dat was het wel zo’n beetje. In die levensfase deed overlast er amper toe.

Maar dit moesten buiten wonende bosmuisjes zijn. Dat kon niet anders hier, rond de Plas. Of wacht eens, nou rook ik toch echt de geur van ezelvacht! Dat typische mengel van droogte, stof en dierlijk zwoegen. Van het lastdier dat dag in, dag uit bij het ochtendgloren Stavros’ koopwaar over de berg heen sjokte. In een ander leven. 3271 kilometer hier vandaan; drie, hooguit vier dagen met boot en Magic Bus.

Op de kinderboerderij die we ongemerkt bereikten blijken naast opgehokte pauwen en giga Vlaamse reuzen, ook hoefdieren als geiten, bokken en schapen te staan. En inderdaad een stelletje ezels. In de buurt van het kippenhok spot ik zelfs een mini muizenverblijfje!

Op de terugweg passeren we grappige graffiti van een groot stuk gatenkaas – zie ik het nou goed? Tussen een bonte verzameling oninspirerende tags. Op het moment dat in het luisterboekverhaal dat al die tijd opstaat iemand opmerkt: ‘Wil je een stukje kaas?’ *)

*) uit: Zwaardvechten, Robin en Suze (2008, Sjoerd Kuyper)

Graag gedaan

De column met als titel Ik weet het niet blijkt over in hart en nieren gezeteld werkplezier van een vakman te gaan. ‘Ik weet het niet’, of: ‘ik kan het nergens vinden’ hoorde ik de afgelopen tijd zo vaak dat mijn interesse meteen is gewekt. Stuur die kerel hierheen!, roep ik quasi smekend in gedachten. Een deugdelijke stukadoor kan ik momenteel goed gebruiken.

De NOS meldt dat republikeinse hoogmoed zichzelf uiteindelijk voor de val bracht. De wel winnende democraat kan haar leedvermaak hierover blijkbaar maar nauwelijks bedwingen. ‘You’re welcome’? Ik weet het niet.

Op de wc lees ik zonder bril eigenlijk alleen nog digitaal nieuws en in de Groene Amsterdammer – over leedvermaak gesproken. Maar appen is en blijft zo niet mijn ding.

foto: Corpowonen (uitsnede: Aan de kade)

Ezelsbruggetje: 3 x 9 = 36

‘Ben ik nou zo slim, of zijn jullie zo dom’, zou meester van de recht voor zijn raap gebrachte eerlijkheid van Gaal, waarschijnlijk zeggen – heerlijk toch. Zelf zwijg ik liever in zo’n geval. Hoewel dat niet altijd even goed lukt. Terwijl ik dan evengoed wel met m’n mond vol tanden sta. Flabbergasted door niet te bevatten onbenul.

Hoe leg je iets uit aan iemand die vast zit in andermans rondgelobbyde lulverhaal? In zijn/haar/hen eigen starre tunnelvisie? Aan iemand die veilige houvast vindt in kritiekloos napraten?

En hoe dring je tot iemand door die bang is voor gezichtsverlies? Net een slokje teveel op heeft? Nooit geleerd heeft zelf na te denken? Liever met de wind van de meerderheid meewaait? Liever lui is dan moe van het nadenken? Hoe bereik je iemand die Oostindisch doof is?
Moeilijk tot niet, simpel.

foto Zuma Press