Vanuit de keuken kijk je hier uit op de Schie. Waar het momenteel krioelt van de bootjes en jachten in allerlei grootte en staten.
Aan de andere kant zag ik, op de valreep zonder bord hete soep richting woonkamer lopend nog een veel intrigerender uitkijkje.
Ons weekje woningruilvakantie is werkelijk voorbij gevlogen.
Zonder titel, gietijzer op geverfd hout (2022)
Soms word ik aangezien voor Mega Mindy.
Anderen menen Heilige Madonna-eigenschappen van me te mogen verwachten – Moeder Teresa is er niets bij. Enkel en alleen omdat het in de praktijk onmogelijk bleek mijn zoons levensgeluk los te koppelen van het mijne, en vise versa.
En toen we laatst hier de dijk wilden oversteken was ik voor sommige laatkomers kennelijk even die Vliegende Non uit mijn kinderjaren geweest. Ongehinderd door kennis of inzicht werd althans aangenomen dat we daarvoor met onze bovennatuurlijke superpowers rijen schots en scheef geparkeerde fietsen, inclusief twee sta-in-de-weg fietstrommels, plus een hoge stoeprand hadden getrotseerd. Maar dat was natuurlijk complete bullshit.
Dat mijn zorgenkind in zijn levensreddende superstevige spastenstoel uit het niets meters ver werd meegesleurd door een moordmachine, kon ik zelf ook maar moeilijk bevatten. Klopt. En het moment dat hij met grof geweld vol nietsontziend machtsvertoon uit mijn handen werd gerukt, waarna ik hem, onverdraaglijk lang, als in een vertraagde film waarin iedere stap wel een eeuwigheid lijkt te duren; of zo’n droom waarin je nauwelijks vooruit kunt komen moest gaan zoeken, zal me bijblijven tot mijn laatste ademtocht. Het is een onlosmakelijk deel van onze geschiedenis. Daaraan hoeft helemaal niets te worden gerelativeerd.
Niet door het geschepte rolmodel in kwestie, niet door zijn allessie, en niet door een figurant met recht op een eigen mening: dat het ‘allemaal wel meevalt – ja hoor, wat jij zegt. Happy?
Aan de kade 