Zo ziekiek da*)

Deze slideshow vereist JavaScript.

Er wordt hier dus aan de gevel gewerkt. Het stof in onze neus en ja, waar eigenlijk niet, verruilden we zonder morren tijdelijk voor tandenknarsend zand tussen de tenen; dagenlange mechanische pokkeherrie voor een stuk of wat weldadige grillen van moeder natuur.

Aan zee is het altijd wel goed toeven voor stadse bleekneusjes. En in deze tijd van het jaar valt er zo weinig te beleven dat je vanzelf meer ziet gebeuren. In geuren en kleuren. In ijzige stilte of *)meegevoerd met de wind. Weer of geen weer.

vangst van de dag

flessenpost Aan de kade

Op zondagochtend is de Schie hier op haar rustigst. Er varen dan geen grote binnenvaartschepen en kleinere bootjes liggen sinds corona zelfs bijna non-stop stil. Als er dan ook nog weinig wind staat is het met je veredelde vlot heerlijk peddelen. Van brug tot brug en weer terug, kwam ik slechts 1 drijvende hamburgerdoos en 1 lege whiskyfles tegen – maar dat bleek gewoon flessenpost.

vaartuig van de dag

Quarantaine Qunstfeest

Kort na Koningsdag scoorde ik alwéér een mooie kist! Deze rook naar eeuwenoud stof en olieverf. Of misschien was het toch die typische geur van gasolie, dat spul waarmee een binnenvaartschipper de generator laat draaien en waardoor de motoren hun werk kunnen doen – zodat het hele gevaarte met één tikje tegen een joystickje van z’n plek komt. Maar dat is voor een simpele lichtmatroos op sabbatical wellicht wishful thinking? In ieder geval was het een zaterdag toen ik me die wannabe scheepskist in gedachten al toe-eigende. Maar ik was te moe geweest om het hebbeding waar onderweg naar huis mijn oog op viel meteen ook op te halen. De volgende morgen om 7 uur stond ik wel te popelen. Net als mijn EMB-zoon. Alleen dan met een heel andere doel voor ogen: natje, droogje – the works.

Om een lang verhaal kort te maken: verstopt in het groen achter een elektriciteitshuisje stond het onhandig grote gevaarte een uurtje of wat later nog steeds geduldig op me te wachten. Het riep nog net niet mijn naam. Alleen zachtjes doch dwingend: ‘Neem me mee….’

Ken je dat? Dat er bij de bakker een glimmend koffiebroodje naar je ligt te lonken? Een hele taart? Of erger: een compleet kunstwerk, als je net lekker zit te dineren bij Brazzo? Een kunstverzamelaar ontkwam er (tot twee keer toe zelfs!) niet aan. Mijn werk moest en zou met haar mee naar huis. En daar hangt het dan:

mevrouw M. bij – een deel van – haar kunstverzameling (met links onder en boven in het midden twee werken van mij)

In 2002 maakte ik een serie landschapsdoeken tijdens een kort verblijf als expat artist op het voormalige Quarantaineterrein van Rotterdam, even ten westen van Heyplaat. En Stichting Lawine organiseert er na de zomervakantie anno nu een bruisend Kunst Fest!

Zondag 1 september van 11:00 – 18:00 uur, om precies te zijn.

De toegang is gratis en er is van alles te zien, beleven én proeven in deze groene oase tussen muren van zeecontainers langs de Nieuwe Maas.

Quarantaineweg 1 is goed bereikbaar met waterbus en fiets.

ontstress-les van toen

mei 2011, Diskos

Why not? van de dag

Soms weet je iets echt wel maar moet je het eerst kunnen beredeneren voor je jezelf gelooft. Kennelijk is het moeilijker om van je plan af te wijken dan er tegen beter weten in ‘gewoon’ mee door te gaan. Dan zoek je dagenlang naar logica, een goede reden, terwijl je eigenlijk vanzelfsprekend naar je hart zou moeten luisteren. Punt. Straks vertrekt het vliegtuig zonder mij en rijd ik rustig naar de kust van Katwijk. Het schijnt  er de komende dagen mooi te worden.

Dear Diskos friends, Liebe Gabi

It’s been long since we last met. I miss you too – the way things once were.  Thanks for your lovely surprise!  I have to admit:  πήρα τα δάκρυα στα μάτια μου. Some things will never change.

I’m learning to be a skipper now. Life is good along the Delfshavense Schie.

Lots of love and best wishes, yours truly, Μαριλού

(koolsla met tomaat, schapenkaas, acieto di Modena, Griekse olijfolie, zeezout en wilde tijm uit … Diskos!)