Ongemakkelijk

Soms maak ik onbedoeld, maar kennelijk precies op het juiste moment, blijkbaar precies de juiste opmerking om iemand, die het vermoedelijk heel hard nodig heeft, het overdrachtelijke duwtje in de rug te geven om een beter mens te worden. Of ben ik juist daar, waar iemand met onbegrepen issues bijna schrééuwt om een spiegel te worden voorgehouden. Et voilà, gratis uit het niets!

Wonderlijk hoe transparant mensen met nauwelijks enig zelfinzicht voor hun omgeving kunnen zijn.

Fascinerend hoe ze zich in schaamteloze bochten wringen om zichzelf maar niet onder ogen te hoeven komen.

Zich een gekweldheid aanmeten, om er sympathie mee af te dwingen – en voor zichzelf tijd te kopen: voor uitstel van executie; voor zolang het duurt; voor er met een woedeaanval uit zijn/haar/hen slachtofferrol gevallen wordt.

Nee, het talent mensen ongemakkelijk te maken is geen onverdeeld genoegen, dat is zonneklaar. En dat geeft helemaal niets.

Wat het wel geeft, is vrede in je hart en in je leven. Méér en bestendiger dan om het even welke onverschilligheid vermomt als tolerantie.

De moed die dat vergt is nog wel even een dingetje. Om van veilig neutraal standpunt te veranderen, of van halsstarrige strategie evengoed – chapeau! Maar dankzij alle tegelijkertijd danig huishoudende stressoren – klimaat, corona, oorlog – zijn daarvoor as we speak wereldwijd inspirerende rolmodellen genoeg voorhanden, me dunkt. Wat zeg ik: het lijkt wel een hype!

Een muziekclip die kennelijk meteen viral ging maakte mij onbehaaglijk as hell. Terwijl ik tegelijkertijd bewondering voel voor het – zeer – op het randje in your face-concept. Voor het gewaagde spel met vooringenomen waarneming, flexibele daadkracht en verbitterd wantrouwen: geen clip zonder actrices, die zich meermaals omkleden; geen clip die niet in scène is gezet – of verklap ik nou onbedoeld de clou?

 

Perspectief

Het gebaar dat ons aller Irma tijdens de eerste persconferentie nieuwe stijl maakt wanneer Rutte de nieuweling naast hem noemt, herkende ik meteen. Terwijl ik eigenlijk alleen de naam van ons buurmeisje moeiteloos kan uitbeelden. Wel vraag ik me nu nog steeds af of er nou ‘de kale man rechts’, ‘die kale’, of ‘minister Kaal’ werd gebaard in de postzegel onder in beeld.

Het woeste gewapper waarin het vrolijk zwaaien van een voorbijvarende schipper moeiteloos overging, herkende ik vandaag aanvankelijk juist niet. Zijn gebaar deed me hooguit vaag denken aan een anekdote over, ik meen twee zwemmers die door Griekse kustwachters zouden zijn beschoten omdat ze maakten dat ze wegkwamen in plaats van te gehoorzamen. Het Griekse handsignaal voor ‘hier komen’ is voor een outsider al net zo verwarrend als hun hoofdbeweging voor ‘nee’ en dat voor ‘ja’ – wat je uitspreekt als ‘nè’ en er uit ziet als ‘mwah’.

Veel te laat om het raam alsnog te openen – op de vensterbank ligt sowieso nu een hele rits mappen die daar dan eerst even weg moet – viel het kwartje. Niet dat de mega zandzuiger waar ik ooit een open sollicitatie op af stuurde nou zo snel was. Een slakkengangetje is in dit deel van de Delfshavense Schie voor een vaartuig met diepgang wel zo’n beetje het hoogst haalbare. Zelf nog na uren en uren in een steeds langer wordende file op de verlossende opening wachten, en je eigenlijk even goed gas wil kunnen geven als de staking, dan wel storing eindelijk voorbij is. Maar ja, dat is mijn interpretatie.

BoTu in beeld

Terwijl we coronaproof buiten wachten op ons patatje bekijk ik de posters achter het raam. Die met een grappig toepasselijk logo op een gezellige bierbuik vind ik het leukst. Maar ook de mannen die sportief een auto buiten beeld duwen hebben er duidelijk lol in.

Het bleek een aankondiging te zijn voor Foto Expo BoTu: een expositie van beeldmateriaal over de wijken Bospolder en Tussendijken in Delfshaven.

En een oproep om hiervoor foto’s aan te leveren. Thema: verandering en bewustwording. Periode: 1950-2022. Deadline: 7 januari.

Eergisteren dus, zag ik op het afgekloven mobieltje waarmee ik ooit een collectie ansichtkaartgroeten-snapshots schoot. De snackbarmedewerkster was zo attent ons vette tussendoortje te komen aanreiken.

bron: bospoldertussendijken.nl

Delfshaven op de kaart

2021 was een goed jaar voor Groeten uit Delfshaven™!

Wat voorjaar 2019 begon bij toen nog infopunt van de wijk Lil’ Delfshaven, groeide snapshot voor snapshot uit tot een breed assortiment eigenwijze ansichtkaarten van Delfshavense hotspots.

Afgelopen coronajaar wisten steeds meer buurtbewoners en dagjesmensen de collectie bij inmiddels hofleverancier en ‘gezelligste winkel van Rotterdam‘ An-Dijvie te waarderen.

Dat het hier en daar ook inspireert om vrolijk buiten de voorgedrukte lijntjes te kleuren is op zich natuurlijk al een cadeautje.

Anderhalvemetersamenleving saai? In Delfshaven is ech wel ruimte voor verwondering – blijf gezond!

Tolerant Nederland

Het is al lang geleden dat de fameuze Hollandse tolerantie internationaal in opspraak kwam. Het zou veel eerder getuigen van onverschilligheid, dan echt verdraagzaamheid uitdragen. Dat was destijds voor mij nogal een eyeopener. Zo had ik het nog nooit bekeken. Maar vanaf dan zou ik mijn verantwoordelijkheid nemen en me wél uitspreken als ik nonchalance, of andere misstanden tegenkwam. Hoe vervelend ik dat ook vond. In plaats van me gemakshalve zwijgend met mijn eigen zaken te blijven bemoeien.

Dat werd me natuurlijk niet altijd in dank afgenomen. Deels vanwege de ervaren vertrouwensbreuk: ‘ik dacht dat jij niet moeilijk was!’. Deels omdat een kritische kanttekening over het algemeen, en bij mensen met al dan niet vermeende macht in het bijzonder, doorgaans bar slecht valt. De aanval-is-de-beste-verdediging is dan kennelijk snel gemaakt. Soms hilarisch genoeg in de vorm van psychologische projectie – ‘Je bent nog niets veranderd’. Zoiets houdt het dan toch leuk.

Dat moet ook, want mijn missie houdt voorlopig niet op. Een transparante, eerlijker samenleving is nog steeds ver weg. Maar alle kleine beetjes helpen. Ook die speldenprikjes van mij – zal ik dat even voor u opruimen? Dat ‘anderen’ iets ook wel/niet doen laat me weliswaar onverschillig, misleiding en misbruik van vertrouwen niet.

Soms blijkt er simpel sprake van een mysterieuze systeemfout. Daarover zou je samen een filosofische boom kunnen opzetten – wordt techniek de mens nog eens de baas? Nou houd ik wel van een gelijkwaardige gedachte-uitwisseling met desnoods een beetje mysterie. En ik kan er de lol best van inzien als iemand zich achter een technisch systeem verschuilt – dat altijd gelijk heeft. Mij krijg je niet snel meer op de kast.

Die ene, enige keer dat ik ten einde raad een hulplijn belde klonk de dienstdoende crisisopvanger ongeveer zoals in die mayday-mayday-we-are-sinking-reclame: alsof het zijn allereerst oproep was. ’s Mans onhandigheid droop zowat uit de telefoonhoorn – dit speelde zich af in de tijd van vuistdikke papieren telefoonboeken en besnoerde draaischijftelefoons in hippe kleuren, in de jaren tachtig van de vorige eeuw, toen die hele communicatiecommercial nog moest worden uitgevonden en ik net afgestudeerd was. Het gestuntel van de goede man was precies wat ik nodig had om bij mijn positieven te komen. Daarvoor heb ik hem oprecht heel hartelijk bedankt. Hem enigszins verbouwereerd aan zijn lot overlatend.

Schrikkeldag

Vorig jaar 29 februari werd bekend dat in het Maasstad ziekenhuis een week lang iemand met corona op de IC had gelegen. Twee dagen eerder had ik uitgerekend de arts die dit nieuws onder de aandacht van heel Nederland mocht brengen nog uitgebreid de hand geschud, ‘nu het nog kan’. Lacherig. Stoer. Zo’n vaart zou het niet lopen.

Daarna telde ik de incubatiedagen af – het zal toch niet? Hield ik mijn hart vast bij ieder kuchje en iedere nachtelijke kerm.

Maar na 12 lange dagen en korte nachten kon ik het grotere plaatje wel weer zien. Ons eigen belang vooropstellen was sindsdien nog nooit zo gemakkelijk. Best bijzonder eigenlijk, hoe ingesleten compromissen je ongemerkt toch stevig teneerdrukken.

Over stevig gesproken: het afgelopen jaar zag ik mijn meervoudig gehandicapte zoon figuurlijk én letterlijk groeien. En is hij, zoals dat heet als je niet kunt praten, daardoor ook beter te ‘lezen’. Sinds hij van moeders voor altijd thuis mag blijven en alleen nog leuke dingen moet, nooit meer wordt getreiterd door mislukte zorgverleners noch door onervaren begeleiders hopeloos wordt miskend, zit hij beter in zijn vel dan ooit tevoren.

Zoiets geldt voor ene Job kennelijk ook. Zijn moeder presenteerde vandaag haar nieuwste boek en deelde meteen met mij en verder iedereen thuis voor de buis dat háár meervoudig gehandicapte zoon bij elke corona-update zowat zit te stuiteren op de bank van de pret. Blij naar Rutte roepend: ‘Alle mensen zijn ziek! Scholen dicht! Niet naar school! Jammer!’.

Ik zag meteen het inwendig glunderende smoeltje van mijn eigen zorgenkind weer voor me. Zijn glimmende pretogen, toen hij afgelopen coronavoorjaar doorkreeg dat ik – hihihi, niets laten merken! –  helemaal vergat hem nog naar school te sturen. Heerlijk toch.

Spaanse snapshots

Deze slideshow vereist JavaScript.

Rondje Rotterdam – mobiele snapshots van de Spaanse Polder

Poepsneeuw

Natuurlijk heeft niet iedereen er lol in dat het hier in Delfshaven sinds kort als een wintersportoord oogt. Dat je niet pas na een eindeloos lange slapeloze nachtrit gebroken uit een gare stinkbus de kraakheldere sneeuw en frisse vrieskou in rolt, maar vrolijk fluitend gewoon via je eigen voordeur. Smaken verschillen. Net als mogelijkheden. Logisch.

Maar helemaal voor nop op wannabewintersport; hoeveel leuker wil je het middenin een mega-ongemakkelijke, alles ontwrichtende pandemie hebben dan?

stilleven met bijgebouw, poep en sneeuw

stilleven met monument, pies en sneeuw

stilleven met boom, poep en sneeuw

Wie gaat er vandaag mee windowshoppen?!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ik heb wat met motoriek. Daar kan ik uren naar kijken. Hoe iemand zich beweegt verraadt van alles. Van veel jongemannen die zich ’s avonds na negenen nog op straat laten streamen vermoed ik dat ze als ukkies bij kassa’s steevast krijsend en stuiptrekkend op de grond gingen liggen om hun goddelijke zin maar te krijgen. Meestal betrof dat dan een chocolade-ei.

Toeters en zwaaien

Vanmorgen herinnerden buiten twee vrolijk toeterende binnenschepen me eraan dat ik vandaag precies een jaar ouder geworden ben – wat zij vast niet wisten, althans niet dat ik weet, en ook vast niet op het Botlekblokkanaal onderling afstemden maar leuk blijft het, zeker als je er even bij stil staat dat je ze hier nou niet bepaald vaak, laat staan op één en dezelfde dag voorbij ziet gaan.

‘Wat je toekomt, komt naar je toe’, staat er in het engels op een koelkastmagneet bij een foto van wijlen mijn biologische vader. Lachend zijn glas buiten beeld naar me heffend: ‘Santé!’ – En nog vele gezonde jaren, voeg ik daar voor deze gelegenheid vrijmoedig zelf aan toe.

Of, zoals een nautisch kunstwerk boven de kademuur van een verre buur al jarenlang belangeloos uitdraagt: ‘Wat voorbijgaat, ontmoet’.