welkom bij kunstenmakerij / atelier Aan de kade

Hier leest u regelmatig over lopende, niet lopende en nieuwe projecten van Marilou de Poorter, krijgt u soms ongevraagd tips en geniet u onregelmatig mee van het nooit vervelende uitzicht op de Delfhavense Schie.

Meestal vermakelijk, altijd oprecht.

Matroos van de Moederdag

aspirant matroos van de dag

Zwaai van de dag

vaartuig van de dag

Sleep van de dag

Heldere en volledige communicatie is essentieel voor een succesvolle samenwerking. Ook bij een samengestelde sleepmanouvre op de Delftshavense Schie!

Boots! van de dag

Schoon schip

Als iemand het met me oneens is probeer ik de boel altijd om te draaien. In de wetenschap dat mijn opponent net zo overtuigd zal zijn van haar/zijn/hen gelijk als ikzelf. Hoe ongelooflijk dat ook lijkt.

Dan stel ik me voor wat mij ertoe zou kunnen bewegen om me willens en wetens aan iets volkomen onhoudbaars (de wereld is plat; mannen zijn van nature goed in seks) vast te klampen. Mezelf om de bamboetuin te leiden met – vaak fantasieloze – drogredenaties (dan hadden ze me maar niet moeten tegenwerken; we hebben wel een biertje verdiend).

Dan begrijp ik vroeg of laat dat er iets aan vooraf moet zijn gegaan. Dat iemands onvrede over het een of ander reflexmatig op zijn/haar/hen omgeving wordt geprojecteerd. Dat zoiets ook maar gewoon menselijk is. Dat ik me van iemands intimiderend slechte humeur niets hoef aan te trekken. Dat ik wel vaker word onderschat.

Daar moest ik aan denken toen me laatst in een telefonisch vergadergesprek te verstaan werd gegeven dat me juist ‘een plezier’ was gedaan. Dat er voor mij een klantvriendelijke uitzondering was gemaakt. Om me te helpen. Dat de valsheid in geschrifte waarover ik struikelde zodoende niet relevant zou zijn. Dat er bij hoge uitzondering al extra tijd voor me was vrijgemaakt. Dat er al heel veel heen en weer was gemaild.

Wat me weer deed denken aan al die reparatieverzoek-herinneringsmailtjes. Die onlogisch consequent onbeantwoord bleven. Een nogal onprofessionele actie natuurlijk, maar toch goed voorspelbaar. En zo niet onoverkomelijk.

Zolang je je niet door een stroperige woordenstroom laat afschrikken, en ook niet bent te foppen met onheilspellende broodjeaapverhalen, is er dus eigenlijk niet zo gek veel aan de hand. Dat klopt dan weer wel.

typisch matrozenwerk: a) roest bikken, b) zand happen, c) dekwassen, d) schoon schip maken

Kassabeleid Aan de kade

Koningsdagkleedjekassabeleid Aan de kade

Bomencircus

Er stond al een boompje voor buurman Willem. Min of meer per ongeluk aangeplant tijdens een Opzoomeractiviteit op de dijk. Inmiddels staat er ook ergens een herinneringsboompje voor buuv Danka. En een onbestemd boompje naast fietstrommels voor een onbewoond huis. Net als een vlinderstruik vlakbij, vermoedelijk ooit ongemerkt komen aanwaaien.

Sowieso zijn het stuk voor stuk bomen voor Rotterdam. Die ons gratis schaduw geven. Die het overtollige regenwater helpen vasthouden in dit superleuke stukje stad.

Binnenkort barst Circusstad Rotterdam weer in alle hevigheid los. Van 1 t/m 5 mei wordt het Schouwburgplein weer overgoten met spectaculaire voorstellingen voor iedere generatie. Binnen en buiten. Helemaal gratis, of helaas uitverkocht.

Wanneer en waar de volgende editie van Bomencircus plaatsvindt is nog niet bekend.

It ain’t over ‘till the fat lady sings

Ook verdurenzamen is een kwestie van een lange adem. Van aanpakken. Doorzetten. Volhouden.

Van vertrouwen houden.

Van vanalles verwachten wordt een mens maar depressief.

Hoekse pier blijkt ontoegankelijk pierenbad

mevrouw Lelie en de gulle soldaat

Voor het schap waar wij moeten zijn staat een groep jonge jongens drukte te maken alsof ze net school uitlopen. En zodra iemand mijn zoons rolstoel opmerkt wordt er zelfs geduwd en getrokken. Elkaar overtroevend in de hele wereld erop attent maken aan de kant te moeten. Ruimte te maken. Uit te kijken waar je loopt. Ik zei het eerder. Nee ik. Ga nou we-heg.

Rolstoeler zelf geeft ze allemaal een gulle lach. Die lijkt zich prima op z’n gemak te voelen met hun onontkoombare aanwezigheid. Die glimt als er van alle kanten contact met hem wordt gemaakt. Op ooghoogte. In woord én gebaar. Hartverwarmend.

Dat hij ‘soldaat’ wordt genoemd vind ik dan weer lastig. Maar ik snap de intentie. Soldaat zijn symboliseert gewoon dat je ergens bijhoort. Dat je er toe doet. Dat je er mag zijn. En dat is mooi.

Bij de bloemist krijg ik korting op een bos ruikers – alweer. Alweer? Ja toch. U bent mevrouw Lelie.

Temporary Museum of Random Art, volume 2 – Rotterdam (2013) – copyright Eletta van der Meer 

Leve de lol

Kinderen krijgen er nooit genoeg van: iemand foppen. En op internationale fopdag 1 april doen volwassenen daar vrolijk aan mee. Niets leuker dan lekker legitiem je medemens erin laten stinken. Lang leve de lol!

Op alle andere dagen van het jaar worden vergezochte grappen vaak minder gewaardeerd. Wil wie tegen wil en dank blundert, kost wat kost z’n aangezicht redden. Want met jou valt niet te spotten.

Daar moest ik aan denken toen er hier voor de derde keer in nog geen drie maanden tijd een extra hoge hoogwerker voor de deur werd geparkeerd. Voor goedgelovigen mogelijk suggererend: vanwege het weer laten verwijderen van gloednieuwe zonnepanelen… bingo?

Zal je net zien. Dat leedvermaak dan kan omslaan in rancune. In rare sprongen. Ruim voor April Fools’ Day.

Zoals met veel machtsvertoon een mondige klant kaltstellen. Omdat die door braaf je discriminerende kassabeleid op te volgen, tegen wil en dank plots buitengewoon vaak recht heeft op gratis boodschappen… bingo?

Lachen is en blijft het goedkoopste medicijn tegen allerlei lastige klachten. Voor jong en oud. Dat weet nog een kind. Héél veel en vaak lachen. Vanuit je tenen of met een mysterieuze Mona Lisa-smile. Mild of loeihard. Bij voorkeur om jezelf. Bingo!

Iemands gevoel voor humor weerspiegelt zijn inzicht in het leven – Confucius

Pipo, koeien!

Er wordt steeds meer melding gedaan van misstanden, las ik ergens. Op het werk zijn die vorig jaar zelfs met de helft toegenomen. En hoewel deze formulering suggereert dat het dan dus allemaal – mwah, de helft zeg je? – wel meevalt, gaat het mooi wel om een toename van niet 10, 20 of 30 maar maar liefst 50%.

Wat, 50 procent méér? Alsof je een emmer leeggooit!

Die stijging komt vast niet alleen door diverse meldingen van ondergetekende, bij aanvankelijk alleen de bedrijfsleider, maar noodgedwongen vooral bij de landelijke klantenservice van ‘onze’ Jumbo; opgeteld bij die bij het klachtenteam, en bij de klantenservice van respectievelijk Woonbron VvE Beheer en verhuurder Woonbron. En bij m’n melding bij de gemeentelijke Ombudsman/-vrouw/-x (ROO) deze maand. Die vormen ongetwijfeld hooguit één druppel in een optimistisch halfvol glas.

Klokkenluiders lopen weliswaar nog steeds een grote kans op victim blaming en uitsluiting, maar worden door hun werkgever juist steeds vaker herkend als een van hun beste en meest betrokken werknemers. Aldus het betreffende jaarverslag.

‘Het gaat dan om zaken die een individueel conflict overstijgen, en een maatschappelijk belang hebben.’ Mooi toch? Hoe meer mensen over de schaduw van hun individuele eigenbelang durven springen, hoe bereikbaarder worldpeace for all wordt. En wie wil dat nou niet?

Nou, daar schud ik wel zo 1-2-3 voorbeelden van uit m’n mouw hoor, hoor ik u al bijna denken. Iets met poen, paleizen, privedetectives, puerh-thee en plain pesterijen. Pim-pam-pet voor gevorderden. Een kind kan de was doen.

De jeugd heeft de toekomst. Geen mens is ooit te oud om te leren. De maatschappij, dat ben jij.

Groetjes uit Delfshaven™ zwaai-zwaai ansichtkaart