Op de handgeschreven envelop zit een vreemde sticker. Het handschrift herken ik wel.
Op het printje van One Acorn is een buurkind herleidbaar aan zijn zit. Van de kokin klopt het schort, maar ik mis uitgesproken rondingen. De afzender zegt me niets.
De saaie afspraakbevestiging en het standaard betaalverzoek verdwijnen al even geautomatiseerd in stukken gescheurd bij het liefdewerk oud papier. Ziezo. Afgehandeld. Lekker weertje hè?
Men neme een tuin die alleen bereikbaar is over water of via een stenen trap, een rolstoeler met prepensioen en een rechtshandige klusjesvrouw – annex kokkin, annex huishoudelijke hulp, annex chauffeur, annex beweegjuf, annex voorlezer, annex et cetera, et cetera.
Stap 0.1 en 0.2 Project Tuintraphut: de randvoorwaarden
‘Zeg alsjeblieft dat het niet iets lulligs is dat ik gemakkelijk zelf kon oplossen’, roep ik met mijn armen nog juichend van blijdschap in de lucht. De stekker er even uithalen, zoals bij een modem nogal eens wil helpen kan bij onze nog net niet antieke rolstoelauto die ineens niet meer wil starten dan wel niet, maar heel veel meer bleek er niet nodig om het vrachtje circulair tuinhout na twee uur wachten op de wegenwacht alsnog thuis te krijgen: ‘Aha, ik zie het al’, klonk het vriendelijk.
Bleek ons brikkie zijn eigen sleutel niet meer te herkennen. Het koppig te vertikken om op ‘vreemd’ commando aan te slaan. Gewoon een ouderdomskwaaltje, meer niet. Of ik thuis misschien een reservesleutel had.
Daar was de ingehuurde hovenier al vrolijk aan de slag. Door een bereidwillige buur alvast onze tuin ingeloodst. Die ligt er inmiddels weer helemaal bamboestressvrij bij. Project Tuintraphut kan van start!
Benodigheden: (zoveel mogelijk) circulair hout; RVS schroeven; bakstenen tuintrap; daadkracht; improvisatietalent; inlevingsvermogen; engelengeduld.
– wordt vervolgd –
Moest ineens denken aan dat bamboeproject waaraan ik ooit meewerkte. Met allemaal ontzettend leuke medevrijwilligers. De fantastische catering na afloop onder de blote hemel in het Park, de zonnebrand, de volle maan, de vanzelfsprekende inclusiviteit, de one size fits all vormeloze crew-T-shirts, levensgenieter Nelly die sinds een decennium dood is: het staat allemaal in m’n geheugen gegrift. Het precieze jaar moest ik wel even opzoeken.
Mijn mobieltje heeft steeds onvoldoende opslaggeheugen voor nieuwe foto’s. Daardoor nu geen snapshot van zwaaiende matrozen en ook niet van enthousiast trampolinespringende schipperskinderen.
achterdeksalto’s van de dag
In een ver verleden vermaakte ik gevonden stoelen. Zo ontstond na verloop van tijd De Stoelenparade: een bonte verzameling unieke zitelementen. Ooit stonden die in de hal van de Centrale Bibliotheek ten toon gesteld. Zo ook de Terrariumstoel (uit vermoedelijk 2006).
Vandaag ging de kogel door de kerk. Het lang gekoesterde collectors item moest de deur nu maar eens uit. Op de valreep schoot ik nog wat kiekjes op locatie. Toen we terugkwamen van een verfrissende wandeling was ie weg.
Vandaag gaan we molenromp Het Vertrouwen weer een make-over geven. Doen jullie mee?
Benodigdheden: molenrompansichtkaarten*), dor snoeihout, afgekloven ijsstokje, houtboortje, breekmesje, splitpennen.
stap 1: Boor een gaatje van ca. 3 mm in de beoogde wieken.
stap 2: Steek op het gewenste draaipunt een sleufje in de ansichtkaart.
stap3: Monteer je unieke wieken met een splitpen op de romp en draaien maar!
voorbeelden Wieken voor ansichtkaarten maken-workshop bij kunstenmakerij / atelier Aan de kade
*) exclusief verkrijgbaar bij An-Dijvie en Aan de kade
vondst van de dag
Lief stoeltje uit de tijd dat nog paardenhaar als vulling werd gebruikt. Of nee: uit de tijd dat er nog ambachtelijk werd gevlochten en gemat! Compleet met originele sporen van houtworm.
– tweede remake under constuction! –
Aan de kade 