Nieuw in het assortiment van groetjes uit Delfshaven: ansichtkaart Rotterdam(n)! Speciaal ontwikkeld voor de avontuurlijke toerist uit alle windstreken van the Netherlands.
Nu verkrijgbaar bij natuurvoedingswinkel An-Dijvie (pal naast metro Delfshaven) en kunstenmakerij / atelier Aan de kade (schuin tegenover molenromp De Graankorrel).
Uit de oude doos (04-04-’19): Typisch Delfshaven!
De Tovertunnel van de Rotterdamse kunstenaar Willij van der Linden (’51) verbindt woonwijk Bospolder met Historisch Delfshaven. Wie er vanaf de Schans (waar om de hoek bij El Aviva de enige echte Kapsalon is uitgevonden) inloopt, komt er op de Voorhaven (waar in de 19de eeuw Kees van Dongen zijn allereerste tekeningen maakte) in een heel andere wereld weer uit. Vorig jaar is de Tovertunnel door Willij opgefrist en gerestaureerd. Overigens heeft Delfshaven het ook aan van der Linden te danken dat het oude brugwachtershuisje van de Lage Erfbrug (waar nu Lil’Delfshaven de VVV-achtige rol vervult die zij ermee voor ogen had) bij de renovatie in 2008 niet – opgeruimd staat netjes – rigoureus is gesloopt.
foto: Aan de kade
Dit paneeltje meet 40 x 50 cm of zo. Maar hoe je het ook wendt of keert: het blijft me boeien. Vanuit alle mogelijke perspectieven.
KAZ 6/13: acrylverf, Siberisch krijt en aangespoeld plastic op hardboard (2018 – 2020)
Sleepjachtje langszij, biobootje voor de bijsturing erachter en go with the flow!
Ongeveer een jaar geleden werd de website www.groetjesuitdelfshaven.nl op actief gezet. Het assortiment ansichtkaarten over de oer-originele thuishaven van kunstenmakerij / atelier Aan de kade is inmiddels flink uitgebreid. Maar met deze allereerste is het allemaal begonnen.
klein A5 formaat kaart inc. envelop €3,95 – alleen afhalen / thuisbezorgd
Géén pre-songfestivalevenementen en géén afterparty’s van géén Eurovision Songfestival in Ahoy, deze mooie meimaand.
(Online werd wel al een officieuze winnaar gekozen. En morgen is er dan nog een world wide televisiespektakel als alternatief voor the real thing.)
Gelukkig hebben we hier in Delfshaven de enige echte ansichtkaarten nog (en géén tv)!
Een maand terug stuitte ik in een lade zonder handgreep, onder dikke lagen hergebruikt verpakkingsmateriaal op 6 paneeltjes. Afmetingen variërend van 14 x 21 tot 15 x 41 cm. Twee setjes presenteerde ik hier en hier al.
Dit is dan paneeltje nummer vijf: doek, vilt, elastiek, aardewerk, kunststof en kopspijjkertjes op hout. 16 x 32 cm. Eveneens te koop. Info: paneeltjes@aandekade.info.
– wordt vervolgd –
twee collagepaneeltjes bij kunstenmakerij / atelier Aan de kade
Doek op hout. Circa 14 x 21 cm. Los te koop. Meer info: paneeltjes@aandekade.info.
– wordt vervolgd –
Door al die regen kwam het er de afgelopen dagen eindelijk van wat achterstallige klusjes binnenshuis weg te werken. Zoals twee handvatten vervangen. En de betreffende lades meteen opschonen. Inhoud: veel verpakkingsmateriaal plus een kleine verzameling paneeltjes. Doek op hout. Maten variërend van 14 x 21 tot 15 x 41 cm. Daaronder deze twee vergezichtjes.
2 collagepaneeltjes bij kunstenmakerij / atelier Aan de kade
– wordt vervolgd –
Het overkwam me weer. Terwijl ik nietsvermoedend op een terras van de Supportbeurs met een onbekende geanimeerd (komt u hier vaker?) ervaringen uitwissel (die ooggestuurde computer is echt geniaal!) werd het tot dan toe van wederzijds respect getuigende gesprek abrupt en eenzijdig door de kleine mens bij wie ik had mogen aanschuiven, afgekapt. Dat out of the box denken niet vanzelfsprekend de toegevoegde waarde heeft die ik er zelf duidelijk wel aan hecht en soms zelfs kan leiden tot in blinde paniek opgeplakte en distantiërende labels is weliswaar oud nieuws, maar blijft toch steeds verbazen.
Ik had net met mijn tijdelijke tafelheer gedeeld dat die hele gedachtenbesturing blijkbaar absoluut niet is wat we er ons als leken gemakshalve meteen bij voorstellen (op zo’n beurs kom je al snel met de aanwezige onderzoekers zelf in contact) en daar in één adem aan toegevoegd dat ik communicatie door middel van iets a-technologisch als telepathie (je moet bijvoorbeeld aan iemand denken en die belt je prompt, of je belt zelf iemand die het nèt over je had) in de toekomst veel realistischer acht dan via dat as we speak in ontwikkeling zijnde kunststof matje met artificiële sensoren onder je hersenpan (of iets in die geest) – nou, hoe toegankelijk wil je het taboe van bovennatuurlijke hocus pocus hebben? – toen de goede man tegenover me plots versteende alsof er een roze olifant uit de hemel was komen vallen.
Hij herpakte zich overigens snel. Althans: hij liet zich beleefd verleiden op een ander onderwerp over te stappen alvorens, net als ik, in alle gemoedsrust (mag ik toch hopen) elders op die beurs bomvol handige hulpmiddelen en ingenieuze innovaties inspiratie op te doen. Hier ergens werd ik door een vrolijke jonge meid in een idem rolstoel lekker assertief aangemoedigd mee te werken aan haar actie om kleinerende effecten van labeling onder de aandacht te brengen van het grotere publiek.
“Ik word wel eens gelabeld als (…), maar eigenlijk ben ik ook (…)”, las ik met steeds dichter gefronste wenkbrauwen op het bord waarmee ik me bij hoge uitzondering best wilde laten fotograferen.
Wacht even. ‘Maar’? ‘Eigenlijk’? ‘Ook’? Vanwaar die voorzichtige bescheidenheid? Hoezo timide tegensputteren? Waarom geen onomwonden ‘terwijl’, ‘natuurlijk’, ‘gewoon’?
Mijn EMCB zoon is volledig afhankelijk van mij (en andere zorgprofessionals, alleen zijn die veel minder ervaren, laat staan vindingrijk). En ja, ik word ook wel eens gelabeld. Als ‘zweverig’ – en ‘naïef’, en ‘niet zo bijster snugger’. Klopt als een zwerende vinger. Toch moest ik m’n toezegging haar punt te maken weer terugdraaien. Welgemeend vriendelijk en netjes onderbouwd. Want voor niet aardig gevonden worden, recht door zee zijn en tegen de stroom in zwemmen, ben ik net zo min bang als voor het nog onontgonnen grote onbekende – dat gemakshalve (en niet te vergeten: als paniekerige verdedigingsreflex) meestal snel wordt weggezet als zweverig. Naïef. Of niet zo bijster snugger. Terwijl jezelf verkrachten om maar aan andermans verwachtingen te kunnen voldoen pas echt eng is. Natuurlijk.
Als kind wilde ik graag uitvinder worden. Toen missionaris, of zendeling. Mee met de kermis of met de grote vaart. Pro deo advocaat. Luchtacrobaat.
(foto: 1985)
